Zagajenie

Do pomysłu LUL mogę się ustawić tylko frontem. Dla mnie najbardziej pociągającym i motywującym elementem był wyjazd w nieznane. Wszyscy znaliśmy datę i nie znaliśmy miejsca. Wiadomo było o czym będzie – o ciekawych treściach prezentowanych w niebanalnym anturazu. W moim przypadku etos frajdy nie istnieje bez elementu przygody, a podróż w nieznane jak najbardziej tutaj pasuje.

Krótko o frajdzie, poświęceniu i dziele zniszczenia

Coryllus napisał, że nasze zaangażowanie i poświęcenie będzie testowane w trudnych warunkach. Trochu tak. Ja do tego dorzuciłem od siebie jeszcze element zniszczenia.
Na 8 grudnia miałem zaplanowany turniej karate, który rozgrywany jest u mnie pod nosem, w St.Gallen. Jeżdżę tam ze swoim kramem i sponsoruje im puchary. Od paru sezonów to są ostatnie większe pieniądze w jednym kawałku jakie rejestruje w miesiącu grudniu.
Chłopaki, którzy to organizują się już przyzwyczaili, że mogą skreślić wydatek na puchary z budżetu i mają załatwianie tej sprawy z głowy. Zwykle meldują się z ilością kategorii (pucharów) we wrześniu. W tym roku zrobili to dopiero po 10 listopada. Powiedziałem im, że mnie nie będzie, i że puchary muszą sobie załatwiać sami. Trzy dni po tym poszła informacja, że „z ciężkim sercem” turniej jest odwołany. Chciałbym wierzyć, że to nie ja się przyczyniłem do tego zawału, ale wiem, że jest inaczej.

No, ale do sedna sprawy – życie bez przygody staje się domeną banału i nudy. Czasami trzeba tylko dokonać drastycznych wyborów, ale mnie to na szczęście przychodzi stosunkowo łatwo i bez oglądania się do tyłu.

Żeby się jednak całkiem od nadmiaru frajdy w głowie nie poprzewracało, to mój wyjazd do Polski był powiązany z wyprostowaniem jednego tematu. W listopadzie dostałem zamówienie na produkcję i znakowanie tshirtów, które już wcześniej robiłem. Przesłałem więc do produkcji powtórne zamówienie licząc, że wszystko przejdzie gładko. Tymczasem pan na produkcji kolor „bright white” odczytał nie jako „biały-biały”, tylko „biały błyszczący” i wyszło srebrno-metalicznie, czyli tshirty za blisko 10 koła do zwrotu. A cała frajda polega na tym, że przeciągnięte przez granicę i cło towary do zwrotu, do Polski to jest niezły korowód i koszty.

W tym miejscu powiedziałem frajdzie stop i przeszło 60 kilo bawełny spakowałem po prostu w dwie walizy i bez papierologii wywiozłem spowrotem do Polski, gdzie na miejscu wymieniłem popsute tshirty na nowe, nadrukowane w prawidłowym kolorze, które potem zabrałem ze sobą do Szwajcarii, kasując w końcu pieniądze.

O kondensacji słów parę

Żeby wprowadzić się odpowiednio w tą atmosferę „zagęszczenia” postanowiłem sobie tak wszystko zaplanować, żeby zacząć mocno od poniedziałku poprzedzającego weekend w Polsce. Tak to sobie sprytnie zaplanowałem, że trzy noce poprzedzające wylot do Polski spałem po 3-4 godziny. We wtorek sędziowałem mecz we Flims (wysoko w górach), podczas którego jeszcze miałem inspekcję ze związku, a sam mecz, żeby nie było nudy – zakończył się rezultatem 31-1. Drużyna z Davos chciała ten mecz odwołać, bo nagle pół drużyny się rozchorowało. Było jednak za późno, musieliby ponieść koszta organizacji, wynagrodzenie sędziów, wynajem hali, etc. więc ostatecznie wystawili ośmiu zawodników. Bramka padała średnio co dwie minuty, a to w praktyce oznacza, że trzeba zagwizdać gol, zarejestrować numery zawodników i zameldować gol do biura 31 razy. To średnio trwa ok. jednej minuty. Przełożyło się to czas trwania meczu – graliśmy pół godziny dłużej niż normalnie. Po meczu inspektor zrobił nam jeszcze kolejne pół godziny ewaluacji naszej pracy jako zespołu sędziowskiego i halę opuszczaliśmy piętnaście minut przed północą. W domu byłem pół godziny przed trzecią rano.

W środę jechałem ze sprzętem z Ochsner Hockey Academy do Bern, żeby zabezpieczyć inny turniej hokejowy. Trzeba się było podnieść o szóstej rano, zaliczyć cały dzień na wyjeździe, z ok. 30 min. drzemka w samochodzie i wrócić do domu o 22.30. Prysznic, kolacja, pakowanie trefnych tshirtow, itd... skończyłem po północy, żeby o czwartej być już na nogach, łapać pociąg o 5.07 na lotnisko bo o 7.10 wylot do Polski.

O 9.30 wejście w samochód i jazda na kawie i red bullach w kierunku Katowic. W okolicach Piotrkowa zjechałem na 20 minut drzemki i kolejną kawę. Po trzynastej byłem już w Bytomiu. Mialem dwa umówione spotkania, które odwołałem. Przestawałem kontaktować. Z dwoma przerwami na jedzenie i toaletę przespałem następne 14 godzin.

Odwołanie tych dwóch spotkań z czwartku to był dobry pomysł, jeśli spojrzeć na to z punktu kondensacji wydarzeń. Musiałem je upchnąć w piatkowy grafik. Miałem się spotkać jeszcze z moim synem Adamem. Poprosiłem go, żeby wsiadł ze mną w samochód i objeździł miejsca, które musiałem odwiedzić. W ten sposób spędziliśmy trzy godziny razem. Planowałem, że wyjadę z Bytomia do Tłokini w granicach godziny piętnastej, ale spęczniało to wszystko tak, że dopiero o osiemnastej byłem w trasie. Przez Lubliniec, Kluczbork, Kępno i Ostrzeszow dojechałem do Chotowa, położonego ok. 12 km od Kalisza i tam zainstalowałem się z Agnieszką Słodkowską i Hubertem Czajkowskim.

Następnego dnia byłem w takim stanie, że na omówione na ósmą rano śniadanie po prostu zaspałem i obudziło mnie pukanie Huberta do moich drzwi. Byłem gotowy w pięć minut, ale śniadanie jadłem w biegu. Wyjechaliśmy w kierunku Tłokini przed dziewiątą. Po drodze dmuchałem jeszcze w alkomat panom policjantom i po ok. 15 minutach jazdy byliśmy w Tłokini.

Na wejściu spotkaliśmy Parasola-Wojtka, dla którego przywiozłem załączniki za skasowanie i aktywowanie mojego bloga na SN. Wszystko opakowane w prezent. Zwykle to jest reklamówka z Biedronki, ale ja miałem coś extra tym razem. To była biała reklamówka z Auchan’a, z kolekcji pt. podróże Janusha, specjalnie trzymana na tą okazję pamiatka z Rumunii, którą odwiedziłem w zeszłym roku.

Przywitałem się z wieloma osobami, które wcześniej poznałem z okazji targów książki w Bytomiu. Nie czułem się do końca komfortowo, bo wiele osób witając się ze mną w jakiś sposób mnie znało z bloga czy z targów, ja natomiast widziałem je pierwszy raz w życiu, nie mając o nich żadnych wcześniejszych informacji.

O kondensacji właściwej

Bez dwóch zdań, najbardziej uderzył we mnie pierwszy wykład dr Kaczmarskiego o Adamie Doboszynskim. O istnieniu tego człowieka nie miałem wcześniej pojęcia. Można się wstydzić niewiedzy, ale nie w tym rzecz. Temat jest dobrze zamilczany, bo nie istnieje w patriotycznej przestrzeni i na pewno nie jest tak ekploatowany jak np. postać rotmistrza Pileckiego.

A tu mamy do czynienia z człowiekiem, który sporo pisał, wydawał swoje teksty w formie książkowej, budował teoretyczne zaplecze. Myślę, że wydanie pism Doboszyńskiego, jeśli prawa autorskie nie kolidują, to jest zadanie z gatunku konieczności.
Nie będę streszczał wykładu, skupię się tylko na jednym wątku – powrocie Doboszyńskiego w 1946 roku do Polski. Mam przekonanie graniczące z pewnością, że jego nielegalny powrót do Polski to była kombinacja operacyjna, w gatunku tych, które były instalowana wokół Cata-Mackiewicza i jego powrotu do kraju. Tu chodziło jednak o to, żeby zrobić to nielegalnie, pod fałszywym nazwiskiem i mieć potem podstawę do aresztowania.
Cała reszta to zaplanowana egzekucja połączona ze zohydzeniem, i dehumanizacją Doboszyńskiego i anihilacją całego polskiego ziemiaństwa. Zastanawia mnie groteskowa w sumie konspiracja Doboszyńskiego podczas jego kilkumiesięcznego pobytu w Polsce, a także to, że zalecał polskiej elicie patriotycznej wyjazd z Polski i przeczekanie na Zachodzie, podczas gdy sam się do swoich zaleceń nie stosował, narażając się do tego w głupi sposób. Nie rozumiem tego.
Historia opowidziana przez dr Kaczmarskiego jest pełna tego typu wątków, które prowadzą mnie do wielu innych, czasem drastycznych wniosków, ale i inspiracji, o których w tej chwili nie chcę mówić.

W kilku słowach o całości

Siłą konferencji była różnorodność tematyczna. Na początek poszła biografia narodowca zaprezentowana przez dr Kaczmarskiego, potem rosyjska geopolityka z prezentacją slajdów dr Budzisza, potem całkowicie różny wykład o zwierzętach, zaprezetowany w lekki, gawędziarski, zupełnie nieakademicki sposób przez prof. Tryjanowskiego.
Po obiadowej przerwie – zrewoltowane Niemcy u prof. Kucharczyka – to jest już klasyka stylu oparta o wielowątkową i zsyntetyzowaną wizję, pełna analogii, porównań i odniesień. Sposób w jaki prof. Kucharczyk prezentuje swoje treści to jest majstersztyk. Następnie dynamika dr Gliwy koresponduje z tym co przedstawiał - najazdy tatarskie. Szybko, skutecznie i na temat. No i prezentacja Piotera o symbolice banknotów, cos co każdy z nas ma w ręce codziennie, ogląda, ale się nie przygląda i nie analizuje. Pasjonujące.

Rozkład i układ treści przemyślany i dobrze skomponowany. Na końcu było mniej werbalnie i bardziej obrazowo, co zaprezentowane na końcu miało sens, bo umysłowo po pięciu wykładach mało kto już rejestrował.

O organizacji

Jest kilka rzeczy, które na przyszłość wymagają optymalizacji z mojego punktu widzenia. Program był przeładowany. Sześć wykładów to jest ilość, która przekracza zdolności percepcyjne każdego człowieka. Każdy sobie mógł oczywiście zrobić pauzę, ale to oznacza automatycznie wyłączenie.

Brak przerw między wykładami to jest błąd w sztuce, który jest przeciwko wszelkim regułom wynikającym z zasad organizacji, fizjologii, psychologii, etc. Żaden uniwersytet w ten sposób nie funkcjonuje. Ja rozumiem oczywiście, że cztery przerwy po piętnaście minut dają godzinę i że trwa walka z czasem.

Rozumiem też, że walor edukacyjny powinien dominować nad towarzyskim, żeby cała koncepcja nie przekształciła się klub dyskusyjny, towarzystwo wzajemnej adoracji i sektę. Tym nie mniej, przy takiej kondensacji zakładany efekt edukacyjny nie zostaje osiągnięty, bo objętość przekracza możliwości percepcyjne i fizjologiczne człowieka.

Jest taka reguła, którą stosuje się i w treningu i w procesie nauczania – nauka w warunkach zmęczenia jest nieefektywna. Człowiek czyta, powtarza, trenuje, ale bez efektu, bo jest po prostu zmęczony. Dlatego przerwy i optymalizacja programu dadzą lepsze rezultaty niż przeładowanie. A o rezultaty ostatecznie chodzi.

Inna sprawa – dla uniwersytetu kluczowa – to jest właśnie komponent towarzyski. To jest kwintesencja uniwersytetu. Te wszystkie gildie, organizacje studenckie, towarzystwa filisterskie – to jest to co tow. Lenin chciał zniszczyć i co mu się ostatecznie udało. Uniwersytet to wbrew pozorom nie jest „wiedza i nauka”, tylko ludzie.

Były dwa momenty, kiedy można było porozmawiać – przerwa na obiad i kolacja po imprezie. Rozmawialiśmy stojąc w kolejce po talerz i była to rozmowa z najbliższymi kolejkowymi sąsiadami i potem krótko przy stole.
No i po imprezie, kiedy siedzieliśmy w ok. 10 osób przy stole, była szansa porozmawiać. Wszystko jednak na adrenalinie i zmęczeniu. Mieliśmy taki plan z Agnieszką i Hubertem, że posiedzimy trochę, porozmawiamy, ale pojedziemy na kolację do Chotowa. Tak się też stało, ale biorąc pod uwagę, że po imprezie siedzieliśmy w restauracji w Tłokini prawie dwie godziny, to sensowniej byłoby zamówić jedzenie na miejscu. Ja zamówiłem wodę mineralną i przy jednej szklance przegadałem dwie godziny. Czas przeleciał bardzo szybko, a to zawsze jest dobry znak.
Moja kondensacja zaczęła się w poniedzialek, a efekty to również dezorientacja i brak zdecydowania w podejmowaniu decyzji, opóźniona reakcja i czasami teksty z innej planety. Za co wszystkich urażonych i zniesmaczonych przepraszam.

Co dalej?

Zrobiłem wstępne przymiarki do trzeciej edycji Rozetty, którą w zamyśle będzie korespondować z LULem. W styczniu będę wiedział dużo więcej i powinienem już mieć potwierdzone miejsce. To znaczy – będą wykłady – w podobnej konwencji – bez patriotycznego zadęcia i kolein drążonych przez prawicową narrację. To był ewenement w Tlokini – żadnego PiSu, Tuska, Kaczynskiego, Rycha, Ziemkiewicza i całej tej bandy, którą składa się na polityczna czy patriotyczną bieżaczkę. Aż nie do wiary. To znaczy, że zainteresowania są gdzie indziej, bo tak wygląda wyselekcjonowana, elitarna publika. Mili, konkretni ludzie. Żadnych oszołomów, prowokatorów i ludzi z lokatorami w postaci „wiekuistego krasnoludka”.

Rozetta 2019

Data – 28 września
Miejsce – ekskluzywny pałac/zamek, okolice Warszawy
Program: cztery wykłady, po dwóch pierwszych wykładach – przerwa sandwichowa, po dwóch kolejnych wykładach – standing party w formie festiwalu kulinarnego, zwieńczone koncertem.
Ratio czasowe edukacja – kultura, w granicach 60/40.
Na imprezie będzie Coryllus i książki z Kliniki Języka.
Festiwal kulinarny - myślę o owocach morza w różnej postaci – ryby, kraby, kalmary, ośmiornice, małże – przyrządzanych przez ekipę kulinarną na oczach publiki - do oporu i wyczerpania zapasów. Tych stacji kulinarnych będzie kilka. Napoje alkoholowe we własnym zakresie – co tam komu pasuje.
Siła standing party jest w tym, że nie spędza się czasu w tym samym gronie przy stole i można swobodnie krążyć i socjalizować się różnorodnie bez ograniczeń. Będzie jednak gdzie usiąść.

Koszt udzialu od osoby - 250PLN

Imprezę planuję dla max. 100 osób.

Do Sandomierza nie dojadę. Mam już w ten weekend zaplanowane aktywności, których nie dam rady przesunąć ani odpuścić. Byłoby dla mnie korzystniej znać daty z wielomiesięcznym wyprzedzeniem. W całym 2019 roku mam już zaplanowanych 26 różnych imprez gdzie mój udział jest kluczowy i potwierdzony.

---

tagi: rozetta  lul  adam doboszyński  etos frajdy 

	valser
	15 grudnia 2018 13:29

55     3695    20 zaloguj sie by polubić