Gdyby mój Anioł Stróż był jakąś pipą z „rurkach”, to prawdopodobnie już by mnie wśród żywych nie było. Jednak ostatnie kilka tygodni z mojej strony to ekstremalne testowanie jego cierpliwości i wytrzymałości, które mogłoby nawet dobrze wyszkolonego komandosa przemielić na trociny.

W tygodniu tuż przed Chińskim Nowym Rokiem pojawiło mi się okno na lot do Hong Kongu. Studenci w Hong Kongu mają w tym czasie wakacyjną przerwę więc szansa na uliczne zamieszki znikoma. Zresztą nawet „Hongkongersom”, którzy nie mają się za Chińczyków, świętowanie Chińskiego Nowego Roku nie tylko nie przeszkadza, ale jest głęboko celebrowane. Taka to jest ich absorbcja demokracji, zachodniej kultury i przywiązanie do niej.

Ciężko było umówić się z Chińczykami na ostatnią chwilę przed ich najwazniejszym swietem w sprawach, które od września mnie postawiły pod ścianą, ale się udało i dzisiaj już mogę o tym pisać spokojnie.

Chińska fabryka, w której produkowałem swoje kimona przez ostatnie kilka lat, we wrześniu zbankrutowała. Zostałem z zapasem kilkuset kimon, które na jakiś czas zabezpiecza bieżące potrzeby, ale moje planowane wejście na europejskie ryneczki karate i kontakt z nowymi dystrybutorami był bez sensu.

Powód plajty to banalna historia. Trump i jego 20% plus cła, chińska fabryka na kredytach, która ma kilku dużych odbiorców produkcji w USA, przeniesienie zamówień przez Amerykanów do Bangladeshu i jest posprzątane w czasie krótkim.

Na szczęście udało się pożar ugasić. Cała sytuacja zmusiła mnie do przemyślenia sytuacji i zmiany strategii. Robię w tym roku nowe otwarcie i wchodzę w nowe segmenty rynku sportowego i fitness. Najbliższe 3-5 miesięcy będą dla mnie rozstrzygające. Gwarancji oczywiście żadnych nie ma. Dużo nowej roboty przede mną, a Anioł Stróż musie się uzbroić w nowe pokłady cierpliwości i trochę odpocząć. Tak jak dzisiaj. Mam jednak sporo ludzi, którzy mi bezinteresownie pomagają i kibicują. Będę to trzymał w pamięci i nie zostawię tego bez podsumowania, bo to rzeczy są bezcenne.

W Hong Kongu byłem od poniedziałku do soboty zeszłego tygodnia, wróciłem o szóstej rano w sobotę, po południu wysędziowałem mecz hokejowy, nakładając dwie kary główne i pisząc dwa raporty, które się skończą zawieszeniem graczy, a parę godzin później byłem już w drodze do Monachium na targi sportowe ISPO, z których wróciłem wczoraj późnym wieczorem. Jutro powrót do gry.

Do tej pory lubiłem latać do Hong Kongu. Tym razem, po raz pierwszy nie mogłem w żaden sposób wygenerować żadnego entuzjazmu. Przed wylotem siedziałem sobie w barze na lotnisku przy piwku i myślałem sobie w jaki niekontrolowany sposób się to wszystko zmienia. Jak w żaden sposób nie potrafię odmienić swojego nastroju i wizja 11 godzinnego lotu, który i tak w większości przespałem, była na poziomie ekscytacji kolejami regionalnymi na trasie Warszawa-Katowice z przystankiem w Koluszkach i Częstochowie.

Przypomniałem sobie mój pierwszy lot do Hong Kongu trzynaście lat temu, kiedy podekscytowany podróżą strasznie zniosłem zmianę czasu, nie potrafiłem sobie poradzić z gorącem i wilgotnością tamtejszego lipcowego klimatu. Ruszałem się jak mucha w smole i kręciło mi się w głowie. Mimo to, byłem jednak zadowolony i w jakiś sposob szczęśliwy.

Tym razem jechałem rozwiązać problem, a w tle była historia ostatnich zamieszek, które trwają od pół roku, no i świeża zbiorowa paranoja wygenerowana przez media w związku z „koronowirusem” z Wuhan. W jedenastomilionowym mieście umiera mniej niż dwieście osób, a ludzie kilka tysięcy kilometrów dalej popieprzaja w maskach na twarzy. Jedni nazywają to apokalipsą, a dla mnie to paranoja.

To jest ten rodzaj zaslaniania twarzy przez terrorystow, ktory nikomu nie przeszkadza i nie jest scigany. Wrecz jest promowany.

W latach 2006/2007 miałem to szczęście i nieszczęście pracować na wycieczkowych transatlantykach jako masażysta. Na wszystkich tego typu wakacyjnych pływających obiektach zagnieździł się rodzaj wirusa, który ma idealne warunki do przetrwania w tych okrętowych warunkach. Przemieszczanie się obiektu pływającego w różnych strefach globu, zamknięte metalowe przestrzenie, klimatyzacja to naturalne środowisko tego wirusa i rozwoju różnych jego mutacji. Szczepionki na to nie ma.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Norowirusy

Objawy chorobowe to bóle głowy, brzucha, gorączka, biegunka, wymioty, w skrajnych przypadkach odwodnienie i śmierć. W Costa Maya w Meksyku, jeden amerykański turysta po szescdziesiace z naszego statku, pojechał na wycieczkę autokarową do piramid. Tam go dopadła biegunka, wymioty. Jak wrócił na statek to stracił przytomosc i mimo pomocy medycznej, kroplówek zmarł w wyniku odwodnienia.

Mój statek przez siedem tygodni „chorowal” i amerykańska służba sanitarna przez siedem tygodni nie pozwalała załodze schodzić na ląd w Tampa. To też był logiczny paradoks, bo na te siedem tygodni mieliśmy tylko dwóch chorych członków załogi, a zaraza wśród pasażerów sięgała 70%. No, ale w Tampa wakacyjna ekipa się zmieniała i rozpoczynał się cotygodniowy kolejny rejs.

Ochrona przed wirusem jest prosta. Myć dokładnie ręce, zwłaszcza przed posiłkiem, nie używać ręczników, szczoteczek do zębów, ani innych higienicznych akcesoriów, które należą do innych osób i nie całować się z byle kim.

Te mycie rąk jest jednak najważniejsze. Ja pracowałem na pierwszej linii frontu, bo dotykałem podczas jednego rejsu kilkudziesięciu osób. Myłem ręce 20 razy dziennie, a przed posiłkiem spędzałem na tej czynności do pięciu minut, jakże cennego wolnego czasu. Nigdy nie zachorowałem, nigdy też nie miałem żadnego strachu przed zachorowaniem.

Dlatego jak patrzę na te tysiące ludzi w maskach na ulicy to traktuje to w kategoriach masowego obłędu. Oni w tych miastach noszą maski, a na końcu, tak jak ci pasażerowie ze statku, idą w stroju kąpielowym i bez obuwia do toalety, a wracając łapią niemytą gołą ręką kawałek pizzy przy basenie i ręką ją wpychają w otwór gębowy. Wtedy wystarczy poczekać do 24 godzin i reszta wakacji jest w kajucie na sedesie, a czasami w szpitalu. Widziałem to wielokrotnie. Przy pierwszych przypadkach jeszcze robi się kwarantannę i odizolowuje pacjenta. Ale statek to są zamknięte przestrzenie, nie ma dokąd uciec i wirus się rozprzestrzenia w ciągu godzin.

Do naszych obowiązków należało również wycieranie wszystkich klamek i urządzeń fitness w rejonie naszego działania (SPA na statku i fitness), a raz w tygodniu, kiedy nie mogliśmy schodzic w Tampa na ląd, to myliśmy chemikaliami wszystko. Łącznie ze ścianami, oknami i sufitem. Efekty były marne i za każdym razem mieliśmy poczucie, że wykonaliśmy kawał dobrej, nikomu nie potrzebnej roboty, bo mycie sufitów raz na tydzień, to ewidentną głupotą. Wirus jest wszędzie i zawsze.

Nie pomagało nic. Raz na kwadrans leciał komunikat przypominający o zasadach higieny, wszędzie stały pojemniki z płynem do dezynfekcji. Trzeba jednak się tego słuchać i korzystać. Myć ręce. I powinno wystarczyć.

Dlatego jak patrzyłem na tych biednych, skołowanych ludzi w Hong Kongu, a potem w Monachium (sporo Chińczyków się również wystawiało) to dało mi to do myślenia. Z jednej strony niefrasobliwość, lenistwo i głupota amerykańskich turystów, a z drugiej dobrze rozbudowana fobia w kierunku paranoi. Byłem na kilku chińskich stoiskach, szukając partnera do produkcji torby-trolleya na kółkach i nie miałem problemu, żeby uścisnąć rękę, teoretycznie transmitując zarazki. Przed jedzeniem umyć ręce, a jeśli się tak już zdarzy, że się nieumyje, to przynajmniej używać łyżki, noża i widelca lub pałeczek do jedzenia, a nie pakować kawałków jedzenia ryncami w paszczę. I tyle w temacie wirusów.

W podróż zabieram zawsze zestaw – piersióweczka z whisky i cygarko. I o ile w Hong Kongu pociągnięcie z piersióweczki łyka nie jest problemem, to zapalenie papierosa na ulicy, w parku, na statku, itp., nie mówiąc już o innych, zamkniętych miejscach jest nie tylko zabronione, ale zagrożone kara w wysokości 5 tysięcy dolarów hongkongskich, co się przekłada na kwotę dwa i pół tysiąca złotych. To jest ta złota wolność i demokracja, przy czym sto kilometrów dalej, w reżimowych komunistycznych Chinach, nie tylko można swobotnie sobie spacerować z fajeczką czy cygarkiem, ale nawet można sobie odpalić w restauracji po obiedzie. Nikt nie robi z tego problemu, takie to prymitywne i jednocześnie opresyjne społeczeństwo.

  Takie ostrzezenia na statku miedzy Central i Lantau Island.

Żeby znaleźć jakieś miejsce do kurzenia w Hong Kongu, to się trzeba naszukać i nachodzić. W Central HKG (kilkaset metrów od siedziby Jardine nota bene) jest mała knajpeczka Havana Cafe. Wchodzi się do normalnego wieżowca, wjeżdża się osobową windą na czwarte piętro, wchodzi się do baru małego pomieszczenia, przez które wychodzi się na rozległy, zadaszony baldachimem balkon, czyli de facto pali się na wolnym powietrzu…

Siedziby HSBC i Jardine - patroni hongkonskiego dobrobytu i wolnosci.

Ciekawe do czego prowadzi i czym skończy się ta szajba z wirusem, bo to, że stanie produkcja w Chinach na czas jakiś, wprowadzone zostaną restrykcje komunikacyjne, zakazy lotów samolotowych, to jest całkiem realna sprawa, która za chwilę będzie się liczyć w bilionach euro, czy dolarów na minusie.

Nie mam żadnej puenty dla mojej opowieści. Będzie za to dowcip, czyli opowieść na „faktach autentycznych”. Usłyszałem go w Monachium od kogoś, kto wyemigrował na czas jakiś do Irlandii, jak to ujął pięknie, z „kwiatem bytomskiej patologii”. W Irlandii mają takie bary uliczne na kółkach, które serwują „szybka pasze”, no więc stoi dwóch bytomskich przedstawicieli, „kwiat patologii”, kolejki ubywa i nagle jeden do drugiego mowi… ty dawaj szybko, jak będzie „hot dog” po angielsku, bo zaraz będę zamawial…

---

tagi: hong kong  norowirus  usa-china trade war  propaganda paranoi 

	valser
	30 stycznia 2020 14:01

61     5932    19 zaloguj sie by polubić