Przepraszam za ten falstart z niedoklejonym tekstem.

Ja tu często wrzucam swoje osobiste wątki do czytania, co może nie jest najlepiej odbieranym sposobem na prowadzenie sensownej narracji, bo łatwo wyprowadzić ocenę, że jakieś wątki lansiarskie i narcystyczne deficyty robią za formę autoterapii, ale biorę te ryzyko, ze świadomością, że to jest i tak ciekawsze niż jakieś solo popisy z czapy, i filozofowanie na tematy, których się nie zna i nie ma istotnych informacji, a zaledwie medialny bulgot. To tutaj było wielokrotnie przy różnych okazjach bez litości wyszydzane.

No to jedziem.
Często słysze, że im człowiek starszy, to odczucie szybciej uciekającego czasu staje się silniejsze. I rzeczywiście również u mnie takie wrażenie powstaje. Świadomość, że ten zasób się kurczy, jest go coraz mniej jest silniejsza i coraz częściej tłucze się w głowie.
Banalnie wiadomo, że nieuchronnie nic się z tym zrobić nie da, a jedyne co można, to albo wykorzystać czas efektywne, albo popracować nad tym, żeby jakość tego co i tak przecieknie między palcami była większą i dawała jakąś przyjemność i satysfakcję.
Na to można mieć wpływ rzeczywisty i dobrać dla siebie właściwą konfigurację tak, żeby nawet czas przebębniony na niczym konkretnym nie był odczuwany jako strata.
Odgwizdałem swój ostatni mecz w tym sezonie. Trzynastym z rzędu. Z grubsza podliczając mam za sobą już przeszło siedemset meczy, a licznik w tym sezonie domyka się cyfrą 56.

I tak to biega. Z początkującego robi się zaawansowany, a z zaawansowanego weteran. Tutaj upływ czasu to dobra rzecz, bo pojawia się szansa, że by stać się bardziej świadomym tego co się dzieje, lepiej przewidującym, bo doświadczenie buduje ten proces i pozwala go lepiej monitorować.
Nic z tego dla tzw. potomności nie zostanie, do tego czasami żona brzęczy, bo mnie nie ma w domu i nie ma z tego dla niej żadnego pożytku, ale to dla mnie dobrze spędzony weekendowy czas i nie mam zamiaru z tego rezygnować, chociaż horyzont planowania się skurczył i nie wybiega już poza “spróbuje jeszcze jeden sezon”.
Przyda się po drodze trochę szczęścia, przywilej jest cieszyć się zdrowiem, tak samo jak poukładane sprawy w życiu i wtedy zamierzyć się na coś większego, co wykracza poza to co jest już opanowane.

Są też sprawy, które dzieją się obok, dając satysfakcję i nadzieję, a które nie są bezpośrednim moim doświadczeniem, ale dają kopa i podnoszą na duchu i o tym teraz trochę.
Mój przyjaciel z Białorusi, Dmitrij Alehnowicz wrzucił na fejsbuka swoje wspomnienie o moim obozie karate, który zorganizowałem w 1997 roku w Chęcinach.
W googlowym tłumaczeniu leci to tak:

W 1997 roku wziąłem udział w letniej szkole karate Kyokushin polskiej organizacji pod okiem słynnego mistrza Sensei Piotra Szeligowskiego, którego uważam za swojego Nauczyciela i bliskiego przyjaciela. To była niesamowita podróż w świat sztuk walki! Dwa tygodnie intensywnych i bardzo różnorodnych sesji treningowych, które odbywały się w różnych warunkach i z wykorzystaniem różnorodnych tradycyjnych i niestandardowych metod treningowych.

Co trzy dni odbywał się godzinny trening (trening fizyczny i kata), później były jeszcze trzy treningi z dużymi obciążeniami i walki kontaktowe.
Następnie był jeden dzień odpoczynku (piesze wędrówki po górach i jaskiniach, zwiedzanie zabytków z przewodnikiem, park wodny). Tak wyglądał każdy czterodniowy cykl.
To było najfajniejsze i najważniejsze seminarium w moim życiu. Piotr Szeligowski obudził we mnie silną chęć pójścia naprzód, więc po kilku miesiącach w Moskwie pewnie i pomyślnie zdałem egzamin na czarny pas u Hanshi Steve'a Arneila.
Dziękuję, Sensei Piotr Szeligowski! Dałeś mi przyszłość i zawsze będę o tym pamiętać! Na wszystkich seminariach, które prowadzę na Białorusi i za granicą, zawsze wspominam Twoje imię! OSU!

Ale jest jeszcze jedno ważne wspomnienie z tamtego czasu.… Moja córka Olga poszła w tym roku do pierwszej klasy szkoły. I chciałam jej kupić plecak szkolny. Moi polscy przyjaciele widzieli, jak starannie wybieram plecak dla mojej małej córeczki, szukałam długo, ale nie kupiłam. Wtedy nie byłam wystarczająco zabezpieczona finansowo, ten zakup był dla mnie bardzo drogi i miałam wątpliwości. Sensei Piotr to zrozumiał i postanowił kupić mi ten plecak. Oczywiście odmówiłam, wstydziłam się. Ale Piotr nalegał! Piotr jest teraz głównym producentem markowych produktów do sztuk walki! Zamówiłam już 6 plecaków Kyokushin dla całej mojej rodziny: córki, syna, zięcia, wnuczki, wnuka i siebie! Teraz mogę sobie pozwolić na samodzielny zakup.  Do zobaczenia na Mistrzostwach Świata w maju 2025 w Lipsku w Niemczech, mój drogi bracie Budo Sensei Piotrze Szeligowski!

 Z Dima na Mistrzostwach Swiata w Walencji 2002

Dmitrij, które jest szefem białoruskiej organizacji karate i ma już dwa stopnie mistrzowskie więcej niż ja (ma 6Dan), podkreśla wielokrotnie, że jestem jego nauczycielem i pomogłem mu przygotować się do egzaminu na pierwszy stopień mistrzowski karate.
Moje zdjęcie wisi w jego Sali treningowej obo innych, większych ode mnie mistrzów, co mnie trochę zastanawia i peszy. Mimo wszystko nie przywykłem do takich rzeczy i nasze relacje widzę z trochę innej perspektywy.
Najciekawsze jest to jak różna jest perspektywa dotycząca tego obozu w Chęcinach. Byliśmy razem w jednym czasie, w jednym miejscu, zajęci byliśmy tymi samymi sprawami, a ja ten obóz wspominam zupełnie inaczej.

To było lato 1997 roku, wtedy kiedy była wielką powódź. Lało również w Swietokrzyskiem, ale nie tak jak na Dolnym Śląsku.
To był również rok, w którym wprowadzono liczne zmiany i ograniczenia w sposobie i warunkach organizacji tzw. letniego wypoczynku młodzieży.
Komuś zaczął przeszkadzać wolny rynek i zaczęło się jego reorganizowanie. Obóz trzeba było zarejestrować w kuratorium oświaty, w tym wypadku w Kielcach, zorganizować obóz w ośrodku przeznaczonym do tego typu eventow (w tym wypadku internat zespołu szkół w Checinach) i postępować zgodnie z zaleceniami organizacyjnymi.
To był koszmar od momentu zanim obóz się zaczął i skończył się jak wróciliśmy do domów.
To był też czas, kiedy obozy organizowane przez np. biura podróży, były ścigane I mandatowane za nieprzestrzeganie zaleceń ministerstwa oświaty i kuratoriów. Lepili mandaty za wszystko.
Zaczynało się od od zhaltowania autobusów, sprawdzeniu trzeźwości kierowcy, stanu opon itp. Tutaj mandat dostawał kierowca, albo ewentualnie przewoźnik. Mnie w tym rozdzielniku nie było. No, ale potem było już tylko gorzej.
 

Żeby obóz mógł być zatwierdzony trzeba było wysłać zgłoszenie z terminem, listą uczestników, listą tzw. wykwalifikowanej kadry, ubezpieczeniem, planem ramowym całego obozu, żeby mogła być wyydana zgoda na “organizację wypoczynku”.
W drugim dniu obozu mieliśmy od razu kontrolę z kuratorium i serię zaleceń organizacyjnych. Po sprawdzeniu “kart uczestnika”, dostałem jako kierownik zalecenie przeprowadzenie badania medycznego wszystkich uczestników (130 osób), z wpisaniem w rubrykę aktualnej wagi zawodników, i ponowne badanie na dzień przed wyjazdem. Musiałem się umówić z lekarzem z lokalnej przychodni i stawić ekipę na to ważenie, co zajęło z grubsza trzy godziny. No i koszty, bo za darmo to można tylko po mordzie dostać.
 

Drugie zalecenie było takie, że dzienniczki zajęć, którymi żeśmy się posługiwali (zakupione w sklepie, z drukowanymi rubrykami), okazały się starego wzoru, czyli nieaktualne, i pani kurator zaleciła zakup zeszytów 32 kartkowych i odręczne wyrysowanie rubryk w zeszycie. Podzieleni na grupy – było nas w sumie sześciu instruktorów – siedzieliśmy wieczorami i według planu obozu pisaliśmy w tych zeszytach nonsensy, czyli realizację planu, dzień po dniu. To był pierwszy raz kiedy ja ten idiotyzm realizowałem i jak się okazało później – ostatni.
Pani kurator po tych zaleceniach wspomniała, że w ciągu najbliższych dni będzie jeszcze kontrola z sanepidu i zapowiedziała się na swoją drugą, podsumowującą wizytę pod koniec obozu.
Powiedziałem o tym dyrektorowi ośrodka, że przyjedzie sanepid i on wpadł w lekką panikę, i zaczął dzwonić. To były początki internetów i telefonów komórkowych.
Dyrektor od razu zrzekł się odpowiedzialności za budynek, w którym przebywaliśmy i powiedział, że to na nas jako grupie spoczywa obowiązek za utrzymanie porządku na obiekcie – czystą podłoga, toalety, korytarze i oczywiście pokoje.
No więc zaczęło się szkolenie. Zebrałem całą ekipę I zrobiłem pokaz jak powinien wyglądać porządek na pokojach. Po porannej zaprawie, a przed śniadaniem wszyscy mają pół godziny, żeby doprowadzić pokój do glancu. Ścielenie łóżek – prosta sprawa – jak w wojsku. Łóżko jak lotnisko, żadnych wypiętrzeń, nierówności, nie daj Boże piasku lub innych paprochów. Porządek w szafach i szufladach, żadnego żarcia wyniesionego ze stołówki, serów, wędlin, itp. Buty w szeregu, pranie rozwieszone, podłoga na mokro.

Po pół godzinnych przygotowaniach szła nasza inspekcja i robiła odbiór obiektu. Jak jakiś pokój nie splenial standardów, wszystko co było nieporządkiem wylatywało przez okno i ekipa miał połowę czasu na doprowadzenie obiektu do gotowości do inspekcji.
Tradycyjnie konkurs na najlepszy pokój był punktowany i na najlepszych czekały nagrody na koniec obozu.
Jak przyjechał inspector z sanepidu to miał tylko jedną uwagę – że podłoga była mokra iI sprawdzał czy dach po deszczach nie przecieka, bo nie chciał uwierzyć, że jest jechane codziennie na mokro.
Gorzej wypadła kontrola na stołówce. Tam się posypały jakieś mandaty, bo na kuchni zawsze coś się znajdzie.
Druga kontrola z kuratorium była jeszcze większym kuriozum i musiałem wysłuchać wielu dziwnych uwag.
Po pierwsze pani kurato się nie podobało, że dzieci od rana do wieczora są na treningach i poza sportem nic nie robią. Trochę uratowały mnie wycieczki do jakini Raj, do aquaparku, do Kielc, ale generalnie uwaga była taką, że dzieci się nieharmonijnie rozwijają, jednostronnie poświęcając za dużo czasu na sport, z zaniedbaniem innych apektow wychowania i edukacji.
Znaczy się… powinienem robić np. Konkursy piosenki, recytatorskie, warsztaty malarskie, a nie tylko to karate…
Sprawdziła nasze dzienniczki zajęć, tam też każdemu napisała zyebke. Mnie dłuższy elaborat- pouczenie z zaleceniem kursów dokształcających przez kolejnym sezonem wakacyjnym.

Jak się obóz kończył, to ja wiedziałem, że to jest mój ostatni event organizowany w ten sposób. W kolejnym roku zorganizowałem obóz w Czechach i tam macki żadnego polskiego kuratorium już nie sięgały.
Ten obóz to był dla nas prowadzących koszmar, bo musieliśmy się pilnować jak nienormalni. Kontrolę były oczywisicie niezapowiedziane. Tzn. wiedzielismy, że przyjadą, ale nie wiedzieliśmy kiedy?
Moje wspomnienia z tego obozu są bardzo mieszane, a pierwsze co mi przychodzi do głowy, to właśnie te bolszewickie zasady z wydziału oświaty i kontrole.

Wiatry wieją proszę państwa. Fast forward to today.
Właśnie zakończyłem sejse zdjęciową z Ramonem Pfändler – mistrzem Świata w karate, który od teraz będzie ambasadorem mojej marki ubiorów do karate.
Znamy się z Ramonem od lat kilkunastu kiedy on jeszcze był juniorem więc byłem obok świadkiem całego procesu jak z początkującego karateka rozwinął się ktoś kto został mistrzem Świata, chociaż nie brałem w tym procesie żadnego udziału.
Ramon oprócz tego, że trenuje karate, gra również w hokeja i jest wcale niezłym bramkarzem. Dwukrotnie na przestrzeni ostatnich kilku lat sędziowałem na turnieju mecze z jego udziałem.

Ostatnie dwa sezony hokejowe pauzował, bo w całości poświęcił się przygotowaniom do Mistrzostw Świata w karate, które wygrał w październiku ubiegłego roku w Crawley, w Wielkiej Brytanii.
Rozmawialiśmy o tym. O drodze do rosnącej świadomości celu, drodze do tego w jaki sposób to osiągnąć, o detalach, które decydują o wygranej i sukcesie. Ramon zbudował swoją głębię, rozwinął swoje metody, które zaprowadziły go tam gdzie teraz jest i to już zostanie z nim do końca. Jest mistrzem Świata i już będzie nim zawsze. I tyle.
Jego sukces to nie jest przypadek, bo Ramon jest również Mózg. W wakacje będzie bronił doktoratu z biologii systemowej na renomowanej uczelni ETH w Zurichu.
No i oprócz tego jest przystojnym, fotogenicznym, bardzo miłym, komunikatywnym facetem.
Sprawy się poukładały dla mnie tak, że jakość szwajcarskiego mistrza Świata zespawam z moim flagowym produktem, który też jest sygnowany przez moją szwajcarską firmę. Szwajcarski Mistrz Świata i szwajcarska marka Karate-Gi. Nie ma dla mnie lepszego połączenia. Jakość, precyzja, najwyższa wartość jaką możemy osiągnąć.

Czas na podsumowanie.
W tym roku zrobię również imprezę, która zepnie klamrą moją ubiegłą dekadę. Świętuje swoje urodziny raz na dziesięć lat.
Na trzydzieste urodziny wynająłem Pałacyk Prezydencki w Wiśle i balowaliśmy przez weekend z programem artystycznym i szusowaniem na nartach.
Czterdziestkę obchodziłem w Szwajcarii w lekkim rozkroku. Czekałem w Polsce na wyrok w sprawie rozwodowej i szykowałem się do życiowego transferu w inny obieg walutowy.
Pięćdziesiątkę w bardzo wąskim, męskim gronie kilku kumpli w Bytomiu.
No, a w tym roku mi cyknie sześć dych. Wymyśliłem, że zrobię kilka imprez. W tej chwili realnie rysują się dwie – jedną w Szwajcarii, drugą w Polsce i całkiem prawdopodobne, że trzecią w Londynie. Do wakacji ogarnę temat i wiadomo - lipy nie będzie, co ma ścisły związek z tym co wyżej napisałem.
Szkoda czasu na półśrodki, kompromisy, jazdę po taniości, bo to wszystko sposoby na wpuszczenie w obieg tandety, która zubaża nasze życie i powoduje, że wszystko traci na wartości i na końcu nie ma już o co się bić. Koniec jest taki - wjeżdża flacha, na która nie ma innego pomysłu niż wyzerowanie i robi się z życia beznadzieja.

Nie stać nas na to, bo czas, którego nam wszystkim ubywa, staje się zasobem coraz bardziej cennym, którego nie wolno nam marnować.

	valser
	31 marca 2025 14:17