Nie wszystko idzie zgodnie z planem

Moja letnia kampania dobiegła końca. Startuje nowy sezon, a ja uczucia mam mieszane z różnych względów. Planowałem start w maratonie na rolkach w Koblenz w ostatnim dniu sierpnia. Niestety musiałem sobie odpuścić ten event. W czerwcu byłem w Polsce na wakacjach i wziąłem ze sobą rolki, żeby nie wypaść z treningu. Najpierw jednak wypadłem z trasy we Wrocławiu, zaliczając konkretną zdrapkę, która poprawiłem cztery dni później w Rydzynie, tak, że ledwo się już pozbierałem. Po tym nie trenowałem prawie cztery tygodnie. Przy takiej przerwie w treningach start w maratonie da się zakwalifikować jako próba samobójcza. Mimo wszystko, w takiej formie jak teraz to nie byłem od dekady.

Mam czkawkę pofejsbukową,

bo cześć ludzi się ze mną przez to medium kontaktowała i teraz jest to jakiś problem i nawet jeśli z tego tytułu są jakieś turbulencje, to niczego w moich decyzjach nie zmienia. Być może jest też tak, że doraźnie wypisanie się z Facebooka to błąd i straty, ale to i tak nie ma żadnego znaczenia. Decyzja podjęta, wykonana, w pełni świadoma i bez względu na konsekwencje i ewentualne minusy – nieodwołalna. Nawet gdybym dostał list z Facebooka z przeprosinami, to odpowiedź jest krótka. Bimbrujcie się wełniane istoty.

Trochę mnie zaskoczyło to co napisał Coryllus - zaglądąłem do Ciebie często w poszukiwaniu różnych inspiracji. Powiem to samo co ten kolega - nie poddawaj się :-) Mnie na przykład nigdy nie zawiesili, nigdy...a przecież wszyscy czytają i niby rozumieją.

No wlasnie… dlaczego zostałem fejsbukowym wybrańcem? Nie wiem i nie potrafię tego wyjaśnić. No, ale już sobie tym głowy nie zaprzątam. Dostałem tydzień w zawiasach i sam sobie dałem kolejny tydzień po tym jak mnie odwiesili, żeby podjąć decyzję kiedy emocje opadną. Najważniejsze w tym to widzieć proporcje i kontekst, bo przecież większość i tak żadnego zniknięcia nie zauważy, a inspirację można czerpać z innych, realnych miejsc.

Jak powiedział kiedyś Brett Hull, były hokeista NHL, Facebook to serwis randkowy dla nerdów*. Parę słów o nim, bo to moim zdaniem gość wyjątkowy. W hokeju ciężko znaleźć bardziej charakternego, który byłby jednocześnie wybitnym graczem i chłopem z jajami.

Brett miał niby łatwo, bo jego ojciec grał w hokeja w NHL, ale jednocześnie nie miał łatwo, bo ojciec był legendarnym zawodnikiem ligi i w naturalny sposób stanowił dla młodego Bretta wyzwanie. Większość graczy, która wchodzi w ligę przed takimi wyzwaniami nie staje i Brett Hull nie miał łatwego wejścia do NHL.

Znamy z życia i własnego otoczenia dziesiątki przykładów. Jeden z moich znajomych, którego tata był ordynatorem i pchał swojego syna w zawód lekarski, kiedy ten nie miał ani głowy, ani manualnych zdolności, żeby być chirurgiem został w końcu przezwany w towarzystwie doktor Mengele ze względu na swoje rozpoznane kompetencje. Strach było do niego pójść nawet z prostym bólem głowy, taki był specjalista. Mój kolega doktor pewnego dnia zniknął, tak jak zniknął prawdziwy doktor Mengele i gdzieś zaczął nowe życie. Jedyne w czym był dobry naśladując ojca, to picie w dużych ilościach. Tak wygląda dramat latorośli, które idą w ślady rodziców i mają właściwie przez całe swoje życie kompleks do zwalczenia, kiedy na różnych etapach porównywani są do swoich rodziców i ich osiągnięć, i nie potrafią po prostu być sobą bo brak im siły, talentu i charakteru. Alkoholizm to właściwie łagodny przebieg tego wyniszczającego procesu, słabsi idą w narkotyki, albo nawet w samobójstwo.

No, ale nie Brett Hull. Sam kiedyś stwierdził w jednym z wywiadów, że stosunkowo wcześnie zdał sobie sprawę, że nie uniknie porównań ze swoim ojcem, a kiedy miał 16-17 lat to zrozumiał, że on sam jest Brett Hull i już tak będzie do końca jego dni, że nie będzie nigdy Bobby Hull’em, bo ten jest tylko jeden i drugiego takiego nie będzie, i nie ma co sobie tym głowy zawracać. Skoncentrowany na sobie i swoich umiejętnościach Brett Hull pokazał charakter i wolę, stając się jednym z najlepszych snajperów ligi, wygrywając dwa Puchary Stanleya i strzelając więcej bramek w lidze niż ojciec. Spędził jedenescie sezonów w St.Louis, gdzie był również kapitanem, ale puchary Stanleya zdobywał z Dallas Stars i Detroit Red Wings.

Brett Hull sprostał wyzwaniu i przerósł swojego ojca jako zawodnik, ale też pokazał wielokrotnie, że ma swoje zdanie i nie idzie na kompromisy w sprawach zasadniczych, że potrafi pokazać charakter stając – jak się jemu wydaje (i mnie również) – po właściwej stronie. W kryzysowych sytuacjach nigdy nie miał oporów głośno wyrazić swojego zdania, gdy sytuacja tego wymagała, nawet jeśli oznaczało to dla niego poniesienie surowych konsekwencji i wymiernych, w tym finansowych strat. Słowem – wybitny zawodnik i chłop z jajami.

W 1995 roku po meczu z Buffalo Sabres trener Mike Keenan odebrał mu przywilej bycia kapitanem Blues. Kryje się za tym osobliwa historia. Mike Keenan, jedyny trener, który wygrał Puchar Stanleya w NHL i jednocześnie Puchar Gagarina rosyjskiej ligi KHL, jest uznanym i utytułowanym trenerem. Brett Hull ma jednak o nim jak najgorsze zdanie.

W 1995 roku, Blues grali mecz wyjazdowy z Buffalo Sabres. Jeden z filarów Blues, Dale Hawerchuk, miał umierającą, 94 letnią babcię, mieszkającą w okolicach Buffalo, która postanowiła ostatni raz zobaczyć wnuka w meczu na żywo.Trener Mike Keenan celowo nie wystawił Hawerchuka do składu na ten mecz. Brett Hull w niewybredny sposób skomentował decyzję trenera, a ten pozbawił go noszenia literki „C” na bluzie.

Brett odniósł się po latach do tego wydarzenia i powiedział. „Zasłużyłem sobie na to i jednocześnie sobie na to nie zasłużyłem. Są rzeczy, których nie powinieneś robić i są rzeczy, które zrobić musisz. Postąpiłem niewłaściwie, ale również w tym samym momencie postąpiłem właściwie. To co zrobił Mike Keenan Dale Hawerchukowi to była najbardziej podła rzecz jaką widziałem w swoim życiu. Jeśli miałbym milczeć, żeby pozostać kapitanem, to nie chce nim być. Weźcie sobie takie przywództwo, ja takiego przywództwa nie potrzebuje”.

Poza tym Brett to wesoły człowiek. Zapytany w wywiadzie co sądzi o wprowadzeniu małżeństw dla gejów w Kandadzie, odpowiedział: No cóż, takie rzeczy się dzieją, kiedy w Kanadzie ludzie przestają grać w hokeja. Faceci mają za dużo wolnego czasu, spotykają się, rozmawiają o swoich uczuciach, aż w końcu zakochują się w sobie. Ja oczywiście nie mam nic przeciwko temu, ale osobiście wolę grać w hokeja.

Nie znam lepszego punktu odniesienia niż sport. Tutaj kryteria są jasne i w większości przypadków efekty są wymierne, a reguły zwykle przestrzegane i egzekwowane. Drogą do sukcesu wiedzie przez trening-pracę, efekty da się zmierzyć i zobaczyć. W sporcie nie da się niczego osiągnąć bez treningu, planowania, stawiania celów, podjęcia rywalizacji, pokonywania przeciwności, ukształtowania ludzkich postaw, które wystawione będą na próbę i sprawdzian charakteru. To są te momenty, które mogą być inspirujące.

Konkurencja nie śpi

Mogę dziś powiedzieć, że mój mały sukces stał się inspiracją dla innych. Tej wiosny wyprodukowałem nową, poprawioną edycję mojego flagowego produktu – kimona. Dogadałem się i ubrałem szwajcarską reprezentację na mistrzostwa Świata. Zrobiłem dla nich specjalnie znakowaną wersję kimona na imprezę. To mi pociągnęło dalszą sprzedaż.

Tuż przed rozpoczęciem wakacji jeden z moich stałych klientów podesłał mi linka do nowego sklepu z kimonami, postawionego przez jednego z moich klientów, który też zamawiał u mnie regularnie i całkiem sporo. Póki co ma tam tylko tylko kilka produktów.

Cieszy mnie to niezmiernie, że będę miał w końcu jakaś konkurencję na lokalnym rynku. Przeglądnąłem sobie ofertę kimon młodej konkurencji. Niestety to standardowy Pakistan. Ja takich ofert na produkcję u nich dostaje ze trzy w tygodniu. Top bawełniany ciężki, ale splot surówki już nie ten, spodnie z 5% domieszką lycry, żeby nie było problemów z kurczliwością. Półprodukt, który postawi każdy głupi jak ma trochę wolnego grosza i mały magazynek. Słabo. Cenowo konkurencja jest ok. 12-20% tańsza. Ja nie będę się bił z Pakistanem na cenę, bo to jest tak, jakby Mercedes miałby cenowo konkurować z Dacią. Można oczywiście, ale po co?

Moja odpowiedź już się robi i polecę w tonacjach, która póki co jest dla konkurencji niedostępna. Jako lewara użyje mistrzyni Świata i Europy, która nosi moje kimona i szwajcarskiej ekipy, która zdobyła na mistrzostwach Świata cztery medale.

Moja Szwajcaria ma zadyszkę

Jak tu jestem już kilkanaście lat i zaczynam swój siódmy sezon jako sędzia hokejowy, to takiej demotywacji, organizacyjnego chaosu i generalnie słabej jakości w szwajcarskim hokeju, w sędziowskim departamencie nie widziałem do tej pory.

Zaczęło się już w zeszłym roku od tzw. oszczędności. Związek postanowił, że nie wyda nowych przepisów gry po zmianach, w wersji papierowej. Pocisnęli kit, że to z powodów ekologicznych, żeby mniej papieru używać. Wersja elektroniczna jest do pobrania ze strony, ale podczas meczu obowiązuje również zakaz używania telefonów komórkowych i innych urządzeń elektronicznych do komunikacji więc i tak przepisy trzeba już sobie samemu wydrukować.

Organizacja kursu w tym roku pozostawiała dużo do życzenia. Punktem kulminacyjnym była wczoraj mycie głowy kilku spóźnionym uczestnikom i wykład na temat dyscypliny i punktualności, kiedy ci szukali nieoznakowanego pokoju w trzech budynkach gdzie odbywały się zajęcia i szukali swojej grupy, w kontekście tego, że dzień wcześniej kurs się przeciągnął z kilku powodów i skończył się 45 minut później niż planowano. Jest jeszcze kilka innych spraw, które wiszą i nie wiadomo w którym kierunku się potoczą. Dotyczą one również tekstyliów. Bluz sędziowskich, koszulek treningowych, polo, dresów i kurtek z emblematami sędziowskimi. Kompletuje i konstruuję właśnie ofertę na następny sezon. Na moje oko ryneczek jest do przejęcia, jeśli nie w całości to w dużej części.

Na tydzień przed kursem zmieniono jego program. Odwołano test kondycyjny – bieg na 5km na czas. Okazało się, że tydzień wcześniej jeden z sędziów na kursie w zachodniej części Szwajcarii zasłabł podczas biegu i został odstawiony do szpitala, w którym jest do dziś w mało obiecującym stanie i związek zawiesił 5km bieg na wszystkich pozostałych kursach. Zapowiedziano również, że w przyszłości będą organizowane inne testy, ale biegu na piątkę już nie będzie. Szkoda, ale nie będę na to specjalnie narzekał. Po doświadczeniach ubiegłego roku, kiedy miałem strasznie pod górkę, w tym roku byłem super przygotowany. Zrzuciłem 9kg w ciągu ośmiu tygodni (a to jest 36 kostek smalcu, albo mały plecak, którego już nie dźwigam) odstawiając pieczywo, cukier, słodycze, lody, piwo i frezowanie po godzinie osiemnastej, lekko tylko podkręcając trening. Poprawiła mi się zdolność do szybkiego startu i sprintu.

W tym sezonie będzie straszna bida jeśli chodzi o obsadę męczy. Brakuje ludzi do sędziowania – jest ok. 20% stanu kadrowego mniej, żeby optymalnie rozłożyć obciążenie meczami. To oznacza, że prawdopodobnie będę miał ok. 15-20 meczy w tym sezonie więcej do odgwizdania. Jeszcze się sierpień nie skończył, a ja już mam dziewięć męczy na koncie, a do 8 września kolejne sześć zaplanowanych. Liga jeszcze nie ruszyła, to są ciągle mecze kontrolne i towarzyskie.

LUL IV i kolejne imprezy

Nie będę niestety na czwartej edycji LUL. I na 99% procent nie będę na piątym spotkaniu. Do końca marca 2020 wszystkie weekendy mam już zajęte i ciężkoprzestawialne. Będę w Polsce, w czerwcu 2020, ale planuję przejechać motorówką wielkie jeziora mazurskie i ciężko mi to będzie połączyć z LULem.

Taka moja dygresja na temat organizacji imprezy, która rzucam do dyskusji. To jest oczywiście tylko moje zdanie.

Po pierwsze – długoterminowe planowanie. Ja wiem na pewno, że w weekend 16-17 mają 2020 będę na hokejowym sympozjum trenerskim podczas trwania mistrzostw Świata. Będzie to tym razem o tyle prostsze, że w przyszłym roku MS są w Szwajcarii, a sympozjum w Zurichu.

Po drugie format imprezy. Byłem w tym roku na sympozjum w Bratyslawie. Organizowane było to w ten sposób, że uczestnicy przyjechali w piątek po południu. Na wieczór w ten dzień był zaplanowany event integracyjny z udziałem uczestników i prelegentów. Poczęstunek przy słowackim piwie i luźne rozmowy. Cześć ekipy wieczorem poszła w miasto. Ja jechałem do Bratyslawy autem z Polski i poszedłem spać. Program imprezy jest dwudniowy. Wykłady są zaplanowane do ok. godz. 16-17. Potem jest czas na kolację i o godz. 20 w sobotę i w niedzielę dostaliśmy bilety na mecz mistrzostw.

Dla mnie taki wyjazd na weekend ma więcej sensu niż wyjazd na jednodniową imprezę. Oczywiście dochodzą w tym momencie dodatkowe koszty związane z noclegiem. Ale w moim wypadku i tak muszę je ponieść. Żeby przybyć na imprezę w sobotę, muszę przylecieć w piątek do Warszawy i optymalnie przemieścić się do miejsca imprezy w piątek po południu/wieczorem najpóźniej, bo impreza startuje rano i obojętnie czy będzie w Baranowie, Kliczkowie czy Tlokini, zacząć podróż w nocy, żeby być padniętym na rano nie ma sensu. Poza tym intesywnosc imprezy i tak zrobi swoje nawet jak się jest świeżym i wypoczętym.

W moim przypadku impreza rozciągnięta na weekend ma więcej sensu i jest dla mnie bardziej atrakcyjna. Problemem mogą być koszty i ja to rozumiem, tym nie mniej myślę, że sondowanie tematu nie jest pozbawione sensu. Impreza Coryllusa i tu Gospodarz robi jak chce, ale temat do dyskusji, zwłaszcza, że każdy format wyczerpuje na jakimś etapie swoje możliwości i atrakcyjność i dla higieny jakieś zmiany są wskazane.

 

* Nerd - głupia lub godna pogardy osoba, która nie ma kompetencji społecznych lub jest nudna.

https://en.wikipedia.org/wiki/Social_skills

https://pl.wikipedia.org/wiki/Kompetencje_spo%C5%82eczne

 

---

tagi: facebook  hokej  brett hull  lul iv 

	valser
	26 sierpnia 2019 11:16

40     3109    11 zaloguj sie by polubić