Okres Wielkiego Postu w tym roku to dla mnie czas pielgrzymowania. Kontynuuje swoj rozłożony na lata plan pielgrzymowania do miejsc związanych ze św. Maurycym.

Pielgrzymowałem w tym roku do Płocka odwiedzić relikwiarz św. Zygmunta, króla Burgundii,

- byłem w Bad Zurzach u grobu św. Wereny, 

- i w klasztorze Einsiedeln, gdzie znajdują się relikwie św. Maurycego i św. Benedykta.

Plan podróży na Synaj, do klasztoru św. Katarzyny miałem gotowy już od kilku miesięcy, ale nie budził entuzjazmu ekipy, z która miałem tam jechać. Pierwszy argument był taki, że Synaj to jest przygraniczne terytorium, za którym toczy się wojna w Gazie, że niebezpiecznie, że kontrole, wojsko, ludzie z bronią itp. Taka jest propaganda i miejscowi ludzie, którzy na Synaju żyją z turystyki czują spadek zainteresowania w ostatnim półroczu. Dla mnie to był oczywiście argument za tym, żeby jechać, bo nie będzie taliego tłoku i czekania w różnych miejscach na swoją kolej.
Drugi argument był taki, że żona mojego pasierba - muzułmanka, nastawiona ambiwalentnie lub nawet niechętnie do programu wyjazdu będzie się po prostu nudzić. No, ale to nie mój problem. Ostatecznie powiedziałem, że jak mają z tym problem, to ją po prostu jadę sam i to dla mnie nawet będzie lepiej, bo nikt mi nie będzie swoim znudzeniem i strachem wytwarzał ciśnienia.

Nie będzie żadnym odkryciem jeśli napiszę, że nie tylko moim sposobem - warunkiem koniecznym dobrych wspomnień, które nawet po latach są żywe i świeże jest intensywne przeżywanie życiowej treści.
Rollercoaster i szybkie przemieszczanie się między różnymi matrixami to sposoby, które mi się sprawdzają w tych zakresach.

4 marca sędziowałem swój ostatni w sezonie mecz hokejowy. Około godziny 23 schodziłem z lodowej tafli, a dziesięć godzin później siedziałem w samolocie do Kairu. Niedospana noc, cztery i pół godziny na siedząco, samolotowa klimatyzacja nie sprzyjały pomeczowej regeneracji, a pierwszy strzał zmiany klimatu i temperatury po wylądowaniu pogłębiał tylko stan przemęczenia i skołowania organizmu.
Parę tygodni przed wyjazdem miałem pomysł, żeby wynająć samochód i pojeździć nim po Egipcie. Zrezygnowałem jednak z pomysłu z kilku powodów, o których nie ma sensu mówić.
Po wylądowaniu czekała mnie jednak prawdziwą niespodzianka. Zamiast podesłanej taksówki czekała na mnie ekipa z samochodem, którym miałem powozić.
Fura nie byle jaka - W123 Mercedes z 1979 roku.

Jazda samochodem po Kairze to egzotyczna przygoda ze względu na niepowtarzalny styl jazdy miejscowych.
Przepisy o ruchu drogowym są zdecydowanie bardziej liberalne niż w Europie, podobnie jak poziom badań technicznych pojazdu decydujący o odpuszczeniu do ruchu.
Jedyny przepis jaki wydaje się optymalnie funkcjonować, to ten, że na czerwonym świetle jednak trzeba się zatrzymać.
Nie wolno też jeździć po chodnikach. No, ale ten przepis jest też praktycznie zabezpieczony tym, że krawężniki mają po 30cm wysokości, żeby autem nie dało się wjechać.
Poza tym to właściwie wolno wszystko. Pierwszeństwo w ruchu ma ten, kto jest pierwszy. Nigdzie nie widziałem znaku »ustąp pierwszenstwa przejazdu«. A nawet gdyby gdzieś wisiał, to i tak jako martwy przepis. Zmiany pasa ruchu nie sygnalizuje się kierunkowskazem, bo i tak nie ma żadnych pasów, a jak są, to nie wiadomo po co to jest na jezdni namalowane? Podobnie nie sygnalizuje się skrętu w lewo czy w prawo. Do tego służy klakson - na zasadzie "uwaga! jadę!". Na ulicy jednokierunkowej można się spodziewać, że jednak to nie do końca jest jeden kierunek, a parking i postój jest tam, gdzie stanie samochód. Piesi chodzą sobie między samochodami na drodze z wieloma pasami ruchu. Pasy dla przejścia dla pieszych to niepotrzebne marnowanie farby. Mudi, szwagier mojej pasierbcy, był moim pilotem więc wiedziałem dokąd jechać. Jazda w centrum jest na grubość lakieru i trzeba przyjąć, że każdą sytuacja jest możliwa i nie ma czemu się dziwić. Z pewnością będę to długo pamiętał, chociaż nie koniecznie często wspominał.
Wieczorem w dniu przyjazdu byłem jeszcze na spotkaniu z rodziną, gdzie umówiłem się na wizytę w szwalni, bo zamierzam szyć bawełniane ciuchy w Egipcie, a dwadzieścia cztery godziny później byłem już w nocnym autobusie jadącym na półwysep Synaj. Cel wyjazdu wstąpienie do klasztoru św. Katarzyny i wejscie na górę Synaj.
Autobus (busik) odjezdzial że stacji Tahrir - placu położonego obok hotelu Ramzes Hilton.
Problem z ta "stacja" jest taki, że to jest po prostu plac dwa razy większy niż krakowski rynek i nic na nim nie jest oznaczone. Bus miał odjechać o północy. Teoretycznie. W rzeczywistości odjechaliśmy o pierwszej w nocy, trzykrotnie zmieniając omówione lokalizację, gdzie bus będzie się zatrzymywał. Wszystkie bagaże kierowca umieścił na dachu, przymocowując je do dachowego bagażnika gruba lina.
Zaczęliśmy więc podróż za jeden uśmiech. 450 km, planowanej na sześć godzin.
Po drodze pięć kontroli dokumentów, a przy wjeździe w rejon kanału Suezkiego wszyscy musieli wysiadać z autobusu, kierowca ściągał wszystkie bagaże, które każdy dostał do ręki i przechodził kontrolę taka jak z podręcznym na lotnisku. Potem znowu kierowca spinał bagaże na dachowym bagażniku i dalej w trasę. Stop na Suezie trwał godzinę.

Do osady St.Catharina przyjechaliśmy o dziewiątej, z trzygodzinnym opóźnieniem.
Zameldowaliśmy się w Bedouin Camp, lokalnym przytulisku dla turystów i nie chcąc tracić dnia podjechaliśmy pod klasztor, który jest otwarty dla pielgrzymów/turystów tylko rano, od 9.00 do 11.30.
Tam przed wejściem czekała nas kolejna kontrola ze skanowaniem i przeglądem rzeczy osobistych. Ostatnie kilkaset metrów trzeba przebyć na piechotę idąc lekko pod górę. Wstępowanie w wymiarze przenośnym i dosłownym.
Wstępowanie do miejsca pełnego znaczeń i tajemnic wiary nie wymaga snucia opowieści o historii miejsca i skarbach, które w cudowny sposób ocalały i dotwały do naszych czasów.

https://biblia.deon.pl/rozdzial.php?id=53
https://biblia.deon.pl/rozdzial.php?id=69

W tym dniu, w którym byłem, to sporą grupę wstępujących do klasztoru stanowili Rosjanie. Nie ma w tym nic dziwnego, bo to klasztor należy do prawosławnych Greków. Miałem ponadto wrażenie, że część odwiedzających klasztor jest rozczarowana i jest na wycieczce przypadkowo z jakiegoś all inclusive. Jeśli ktoś wybiera się do św. Katarzyny i liczy na jakieś fajerwerki turystyczne to się srogo przeliczy.
Takich nieświadomych turystów, zaskoczonych tym, że wszystko można obejść w kilka minut i na dodatek nie można robić zdjęć i na wejściu czepiają się, że nie można wejść w krótkich spodenkach i będąc mężczyzną trzeba pożyczyć chustę i przewiązać się tak, żeby nogi były zakryte - to też było paru. No, ale nie dziwi nic - świat niestety zdziczał i spoganiał.

Wchodzi się do klasztoru-fortecy małymi drzwiami w murze, potem przez bramę i schodami w górę na niewielki niewielki dziedziniec, który prowadzi wprost do klasztornego kościoła, w którym można się pomodlić, ale nie można »zwiedzac«, czy robić zdjęcia. Wychodząc z kościoła osobnym wyjściem przechodzi się obok studni Mojżesza, a następnie idąc dalej kilkanaście metrów dochodzi się do Gorejącego Krzewu.

Obok, drewnianymi schodkami w górę jest wejście do skarbca klasztoru, gdzie eksponowane są najcenniejsze ikony i dokumenty. Najstarsze z nich datowane IV -VI wiek, kiedy powstawał klasztor.
W skarbcu moja największą uwagę przykuła ikona Chrystusa Pantokratora z VI wieku, pergamin z nowego znaleziska z 1975 roku Kodeksu Synajskiego (większości stronic tego pergaminu znajdują się w Londynie, Lipsku i w Moskwie - ukradzione przez niemieckiego »naukowca« Tischendorffa, sprzedane później do Rosji, a w latach trzydziestych ubiegłego wieku odsprzedane przez Stalina za 100 tysięcy funtów do British Museum) oraz kamienny sarkofag-relikwiarz św. Katarzyny.
Ikona Chrystusa Pantokratora to majstersztyk i na dodatek zachowany w doskonałym stanie. Patrząc na kunszt, nasycenie kolorów aż trudno uwierzyć, że to dzieło liczy sobie szesnaście wieków.

(zdjecie z wiki)
Niecałe dwie godziny spędzone w klasztorze minęły niezwykle szybko, a my bez śniadania, tylko na wodzie i prowiancie, który zabraliśmy na drogę wylądowaliśmy na obiedzie w jedynej w okolicy restauracji Cleopatra, zastanawiając się przy tym jak zagospodarować pozostała część dnia?
Wszyscy byliśmy zmęczeni nocna podróżą i krótkim snem przerywanym kontrolami. Było stosunkowo wcześnie, ok. godz. 13 i padł pomysł, żeby jeszcze w ten sam dzień wejść na górę Synaj. Ją chciałem wrócić do obozu i się przebrać, bo byłem ubrany jak biały człowiek, który wstępował do klasztoru - w ciuchach mało nadających się do górskiej wędrówki. Jedynie buty miałem pseudotrekkingowe, z podeszwa dostosowana do kamienistego podłoża.
No, ale »jak wrócimy do obozu to stracimy najmniej godzine«. Zamówiliśmy więc powrotny transport w okolice klasztoru i zrobili rezerwację na wielbłądy, którymi daje się pokonać większą część trasy - ok. cztery i pół kilometra pod górę - jak się okazało później to nie był głupi pomysł, bo zyskaliśmy na czasie i zaoszczędziliśmy na bilansie energetycznym. Zwierzęta pokonują tą trasę tylko pod górę, a ostatni stromy odcinek - ostatnie pół godziny wspinaczki można pokonać tylko na własnych nogach.

Mniej więcej od połowy trasy pod górę mój wielbłąd zaczął zdradzać oznaki zmęczenia i jako jedyny z całej naszej czwórki był zlany potem. No, ale nie dziwota - z uprzężą i siodłem targał grubo sto kilo pod górę. W tamtym momencie przypomniały mi się te wszystkie zakopiańskie aktywiszcza, które drą paszczę, że konie ciągną jakieś bryczki pod górę po asfalcie.
Te wielbłądy wykonują ta trasę 2-3 razy w tygodniu. Beduini, którzy prowadzą ten turystyczny biznes dbają o zwierzęta, bo tej mało przyjaznej człowiekowi okolicy nie ma innych możliwości zarobkowania. Są skały, góry i pustynia.
Patent jest taki, że 10 letni chłopak zostaje przysposobiony do tego, żeby się opiekował wielbłądem i przez następne kilkanaście lat jest do tej pracy przywiązany. Musi zwierzę oporządzić, czyścić, karmić, poić i całą czas się nim zajmować. Do śmierci zwierzęcia. Wtedy zwykle zostaje przewodnikiem grup turystycznych. Na górę Synaj nie ma możliwości wejcia bez lokalnego przewodnika. To jest o tyle mądre, że w razie jakiejś awarii ma się do dyspozycji kogoś, kto mówi po angielsku i w lokalnym języku.
Góra Synaj to przeszło 2200mnpm, co czułem wyraźnie w płucach. Ostatnie kilkaset metrów każdy z nas pokonywał we własnym tempie. Mnie zależało, żeby być na górze wcześniej i mieć swój czas, zanim ekipa do mnie dobije. Nogi zaskakująco dobrze znosiły wysiłek, ale brakowało tchu i momentami kręciło mi się w głowie z braku tlenu i ogólnego zmęczenia i niewyspania.
Na szczycie spędziliśmy ok. pół godziny. (widok ze szczytu)

Popularna jest wspinaczka poranna. Większość wspinających się na górę Mojżesza startuje ok. drugiej w nocy, z latarkami, żeby być na szczycie o wschodzie słońca i robić romantyczne zdjęcia. Padła więc propozycja, żeby może poczekać do zachodu słońca dla zdjęć.
Ciężko mi szło wytłumaczyć, że jesteśmy w wysokich górach, że po zmroku temperatura spadnie i schodzenie po ciemku w stanie kiedy nie przespaliśmy ostatniej nocy i mamy cały długi dzień w plecach, to jest pójście na głupie ryzyko, które może się jeszcze bardziej głupio skończyć. Brak tlenu skutecznie blokuje racjonalne myślenie i wyparcie myśli w typie »jestesmy tu prawdopodobnie pierwszy i ostatni raz« idzie ciężko, a brak romantycznych zdjęć w albumie jest kluczowym argumentem. O instagramie już nie bede wspominał...
No, ale każdy czuł argumenty w kościach i po prostu zacząłem schodzić w dół.

Zmrok, a później ciemność dopadła nas i tak w połowie trasy, co znacznie wydłużyło nasze schodzenie. Do campu dotarliśmy po godzinie dwudziestej pierwszej w stanie gorszym niż rozładowana zimą Tesla. Nikt nie miał siły przy kolacji rozmawiać, ani przeżuwać pokarmu.
Kładąc się spać zaliczyłem taki body shut down, jakiego jeszcze nie miałem. Poczułem nagle wyziębienie dłoni, których nawet w rękawiczkach nie potrafiłem rozgrzać przez długi czas, a po kilku godzinach snu dostałem takich skurczy w nogach, że nie wiedziałem jak sobie z tym poradzić, bo jak jedne mięśnie próbowałem rozciągnąć, to inne mi się kurczyły. Zabawa trwała jakąś godzinę.

Rano zwlekliśmy się na śniadanie, jak kuchnia się zamykała. No, ale się okazało, że ja to jeszcze jestem w jakimś stanie używalności. Całą reszta ekipy wyglądała jak zombie, co mnie przyprawiało o salwy śmiechu, bo oni wyglądali gorzej niż przy kolacji.
Zaczęliśmy funkcjonować dopiero od południa i pojechaliśmy SUVem w synajską pustynię. Spokojny dzień, bez fizycznego czelendzu.

Wieczorem wczesna kolacja i beduińska herbata przy ognisku.

Trzeciego dnia rano pojechałem jeszcze raz do klasztoru i czas spędziłem w kościele na modlitwie. Po południu czekała nas podróż powrotna do Kairu z kontrolami po drodze. Poszło to trochę szybciej, ale też trwało godzinę dłużej niż planowana podróż.

Nastepna podróż do koptyjskich klasztorów św. Antoniego i św. Pawła na Wschodniej Pustyni. Kiedy? Zobaczymy.

Napiszę  jeszcze o jednej sprawie w tym tygodniu.

 

---

tagi: synai  klasztor sw.katarzyna  kodeks synajski  chrystus pantokrator 

	valser
	26 marca 2024 01:41

34     1645    16 zaloguj sie by polubić