Z filmami mam kontakt właściwie tylko podczas lotów samolotowych na długim dystansie. Entertaining system w samolotach ma zwykle jakieś 100 filmów. Większość zestawu to amerykańskie produkcje, a jak nie amerykańskie, to zrobione na amerykańskie kopyto, czyli tępa rozrywka przewidywalna, stawiająca problemy mało realistyczne, albo z grubej rury, jednocześnie płaskie jak naleśnik, albo płytkie jak błotna kałuża. W zasadzie nie da się tego oglądać i nie ma co właściwie dyskutować.

Raz na jakiś czas oglądam cały film, właściwie tylko po to, żeby stwierdzić, że trailer to wybór najlepszych momentów w filmie, który jako całość jest słaby i wszystko co najlepsze jest już w trailerze. Wtedy mogę już spokojnie przejść do filmów dokumentalnych i oglądac coś o geografii, historii, albo o sporcie.

Zaintrygowany jednak i zachęcony notką Betacoola o nowym filmie Netflixa pt. Mesjasz postanowiłem zobaczyć trailer i potem wywiad z aktorem grającym główna rolę i reżyserem. Dla panów, którzy brali udział w „projekcie” Mesjasz, ważne jest, żeby „show był intrygujący” więc jadą po patentach, żeby ludzi najpierw zachęcić, a potem skonfundować. Oni to w wywiadzie mówią wprost, że "kontrowersyjne ujęcie tematu" to recepta na sukces. Mesjasz to rozrywka metafizyczno-sensacyjna. Trailer mnie nie przekonał ani do tego, żeby zobaczyć film, ani do tego, żeby zakolekcjonowac Netflixa. Dryfując jednak po necie z tej okazji przypomniała mi się seria HBO z początku XXI wieku. Rodzina Soprano. Jakąś dekadę temu kupiłem w Chinach cały box, wszystkie sześć sezonów i teraz po dekadzie znowu z przyjemnością zacząłem oglądać.

Na szczęście życie jest ciekawsze od fikcji, zwłaszcza w ostatnich kilku miesiącach dostarcza mi ciekawszej rozrywki we wszystkich formatach. Na codzien mam mieszankę filmu przygodowego z elementami komedii, ale nie brakuje wątków z horroru i dramatu.

W grudniu, czwarty rok z rzędu gościliśmy na Boże Narodzenie znajomych z Chin - Joyce i Iris - koleżanki mojej żony, dwie chińskie stewardessy, które pracują dla linii Swiss. Joyce uwielbia Boże Narodzenie w Szwajcarii, mimo, że to do polskich Świąt ma to daleko pod wieloma względami. W każdym razie organizujemy jedno główne spotkanie rodzinne na którym w tym roku było osiemnaście osób.

Joyce przyleciała ze swoim świeżo poślubionym mężem.

Meng – bo tak ma gościu na imię, nie mówi w żadnym obcym dla siebie języku, tylko po chińsku. Ale wystąpił z takim urządzeniem podobnym do telefonu komórkowego, do którego mówił, a za chwilę puzderko nadawało komunikat po angielsku. Jeśli się to urządzenie podłączy do internetu, to jest suport na więcej niż pięćdziesiąt kilka języków więc rozmawiałem z Mengiem również po polsku. To znaczy, jeśli mówiłem po polsku do urządzenia, to Meng dostawał komunikat po chińsku. I tak, żeśmy sobie gadali. Urządzenie rozpoznaje głos, wyświetla tekst, który się wymówi, a następnie tłumaczy tekst na inny język i również wyświetla tekst w tłumaczeniu.

I teraz taki numer… moja żona woła mnie czasami z francuska Chouchou, co znaczy „kochanie”, no i ekipa z Chin też mnie tak zaczęła wołać, nie mając świadomości, że to nie jest moje imię z bierzmowania, tylko przezwisko. Nawet nie usiłowałem tłumaczyć o co chodzi Joyce, która mówiła do mnie „kochanie”, a jej mąż stał obok. Dopiero jak zacząłem „konwersacje” z Mengiem za pomocą urządzenia tłumaczącego zrozumiałem, jego spokój i wyrozumiałość. Meng zresztą też zwracał się do mnie per „Chouchou”, co było dla mnie jeszcze bardziej komiczne, ale niech tam… odpuściłem sobie tym razem szkolenie z polskiego.

Wiedząc wcześniej, że będę miał możliwość, a właściwie to obowiązek gospodarza zabawiać rozmowa i przejawiać zainteresowanie gośćmi przygotowałem się z paru tematów, które mnie rzeczywiście interesują. A jest tego trochę. Na tapecie startowej był Ren – szef Huawei, potem poszedł naturalnie temat wojny celnej ze Stanami, sytuacja w Hong Kongu, z koncernem Jardines, a co dalej idzie – obecności Anglików w Chinach, wojnach opiumowych, Rebelii Taipingow, interwencji angielsko-francuskiej w Pekinie i zburzeniu Starego Pałacu Cesarskiego, itd.
No i jak już ich konkretnie zacząłem dociskać o powstanie Taipingow, które z moich danych było „dywersja na tylach” zmontowana przez Anglików, która trwała lat kilkanaście a zakończyła się drugą woja opiumową, zdobyciem Pekinu, legalizacja sprzedaży opium i utworzeniem banku HSBC, w pewnym momencie Meng zwrócił się przez swoje urządzenie do mnie i usłyszałem mniej więcej… „wujek ma bardzo dużo informacji dotyczących historii Chin”… jaki ,„querva”, znowu wujek???? … Okazało się, że „szuszu” w mandaryńskim oznacza wujka i oni mnie cały czas „wujku” wołają, a nie po francusku „kochanie”. Z jednej strony mi ulżyło, że już dla Menga nie jestem „kochanie”, a z drugiej ten „wujek” to mi lekko coryllusowym wujkiem Zdziskiem do dziś zajeżdża.

No, ale urządzenie wyłapało również moje przekleństwo i zrobiło się już całkiem wesoło i zaczęliśmy testować urządzenie na niecenzuralne słowa. Tłumaczenie było jakościowe, bo znaczenie zmieniało się w zależności od kontekstów w zdaniu.
W każdym razie, jak zacząłem drążyć rebelię Taipingow, pytając wprost o opinie co o tym sądzą, to nie dostałem oczywistej odpowiedzi. W związku z tym, że było to „chłopskie/ludowe” powstanie, to sekretarz Mao ocenił je dawno temu jako oddolny, słuszny bunt ludu przeciwko wyzyskowi. O ofiarach sięgających w szacunkach nawet 30 milionów ludzi, bestialskich mordów, klęsce głodu dopiero ostatnio zaczęto głośniej mówić, ale w taki sposób, żeby te fakty nie stanowiły głównej wymowy w ocenie.

Na koniec całą trójka zgodnie stwierdziła, że ten okres historii Chin to temat tabu, gdyż kraj był pod okupacją i dominacją Anglików, Francuzów i Amerykanów od połowy XIX wieku, do powstania Chińskiej Republiki Ludowej, a właściwie do Rewolucji Kulturalnej kiedy Mao zarządził, że wszyscy obcokrajowcy muszą opuścić Chiny, albo zostaną zlikwidowani. Usłyszałem, że oni nie są dumni z tego okresu swojej historii, chluby im to żadnej nie przynosi, nie chcą pamiętać o swoich porażkach i poniżeniu i dlatego nie lubią, i nie chcą o tym rozmawiać. Daje to do myslenia.

Jak się dopytałem, Meng jest współwłaścicielem firmy, która produkuje osprzęt medyczny, m.in. specjalistyczne igły do pobierania próbek tkanki ludzkiej, stenty, itp. precyzyjne stalowe i z tworzyw sztucznych akcesoria medyczne. Biznes się kręci, cześć robią na eksport, głównie do krajów z regionu jak Pakistan, Indie, Indonezja.

Meng, jak się okazało, jest w porządku gościu, pijący. Dostałem od niego w prezencie butelkę chińskiego sznapsa, którego krótko po śniadaniu otworzyłem i polałem. Towarzystwo mi przypomniało, że jest wcześniej rano i że pora nie bardzo pasuje, na co odparłem, że u Menga w domu jest już po południu i nie ma się co oszczędzać. W każdym razie, w takich momentach się nie wymawia i nie odmawia. W związku z tą uwaga o porze dnia wrzuciłem do dyskusji wątek o przesądach po czym zaciągnąłem z kieliszka w rodzimym polskim stylu, co lekko zmieszało ekipę, bo u nich to się pije z małych kieliszków, sącząc. No, ale Meng nie wypadł z roli i przełykał że mną jak specjalista z Podlasia.

Powiedział również, że u nich nie robi się biznesu bez wódki. Nie powiem, zdziwiłem się, bo w Hong Kongu akurat alkohol symbolicznie to umiarkowanie dawkują.
Pomyślałem sobie, że jak Meng chce robić lepsze interesy, to powinien przyjechać na szkolenie i trening z przełykania do Polski, ale cała sprawa mnie na tyle zainspirowała, że polecieliśmy po szkockich tematach. Po tej wizycie Meng ma świadomość, że blended whisky i single malt, to są dwie różne bajki. Szkockie klimaty w zimie, mimo, że śniegu niewiele, to jednak miła rzecz.

Meng opowiedział o tym jak chiński przemysł tekstylny walczy z amerykańskimi cłami. Sposób jest prosty. Produkują odzież z metkami „made in Bangladesh”, wywożą to do miejsca rzekomej produkcji, przeładowują, robią nowe papiery i stamtąd to już leci do Stanów bez wojennego cła. Jak widać, lecą na lekko „zmodyfikowanym” patencie Romana Kluski.

Pojechaliśmy również do Appenzell. Oni się bardzo zdziwili informacja, że do 1991 roku kobiety w Appenzell nie miały prawa wyborczego. To im nijak nie pasowało do „bezpośredniej demokracji”, która w Apenzell jest dosłowna, kiedy raz do roku w koncu kwietnia wszyscy mieszkańcy gromadzą się się nią Landesgemeindeplatz, gdzie wybierają władze kantonu i zmieniają prawo.

Appenzell Innerrhoden jest katolickim kantonem. Na początku XV wieku wypowiedzieli posłuszeństwo opatowi z St.Gallen w dwóch wojnach rozbili wojska Habsburgów, ale też rozbili reformację. Tą tradycja niezależności, stanowienia o sobie i trwania w katolickiej wierzę jest tu żywa bo kultywowana. Sammelplatz, miejsce w którym lokalsi zebrali się, żeby wyjść w pole i zainstalować zasadzkę na Habsburgów, istnieje do dziś, a dom jest wymalowany w bitewne sceny i inskrypcje.

Taktyka górali we wszystkich bitwach z najeźdźcami była podobna. Zasadzka. Wybór miejsca ataku, który dawał przewagę, polegający np. na wpuszczeniu najeźdźców do wąwozu, odcięciu odwrotu i atakiem z góry z użyciem kamieni i ściętych drzew, które zmiatały wszystko na drodze, a potem bezlitosna, krwawa dozynka. Determinacją do walki jest zupełnie inna, jeśli ma się za plecami pionowa, granitową ścianę i nie ma dokąd ucielac. Ci, którym udało się unieść głowę spod szwajcarskiej maczugi, piki i topora budowali legendę o waleczności i bezwglednosci Szwajcarów.
O wojnach Appenzell mało kto słyszał, bo to przecież były lokalne konflikty, które wydarzyły się bardzo dawno, ale wygrana w 1405 roku bitwa pod Stoss, to chyba najbardziej trwałe i widoczne dziedzictwo w okolicy, w której przyszło mi żyć.

Ta tradycja ma również biznesowe konsekwencje. Własne sery z Appenzell, piwo Appenzeller, sznaps Appenzeller Bitter, od niedawna whisky single malt Säntis, no i zdobione metalowymi lokalnymi motywami skórzane pasy. Marki i produkty, które w Szwajcarii zna właściwie każdy.

W Appenzell, w centrum starego miasta jest kościół Św. Maurycego. Jego historia sięga 1069 roku i chociaż śladów z tego okresu jest już niewiele, bo kościół ma dziś późnogotycką wieżę, barokowy wystrój wnętrza i w XIX wieku został przebudowany, to jest to perełka architektury sakralnej. Miałem sporo frajdy obserwując moich chińskich gości i tłumacząc im niektóre biblijne sceny z fresków. Ich zainteresowanie było naturalne i szczere. Ostatecznie to mili, sympatyczni i dobrzy ludzie, mimo, że poganie.

Śmierć.
W październiku, po dwuleniej walce z nowotworem zmarł mój znajomy Fabrizio. Znaliśmy się od dobrych dwóch dekad poprzez karate. Byliśmy równolatkami. W końcu września urodziła mu się wnuczka. Cztery dni po tym Fabrizio zmarł.

Gorylisko nie napisze więcej żadnego tekstu.
http://szkolanawigatorow.pl/panel/artykuły?n=n&a=gorylisko&t=&w=&o=&p=ra

W styczniu zmarł Jerzy Zyndwalewicz, ojciec malarki Anny Polonii Zyndwalewicz.

Siódmego stycznia zmarł kanadyjski perkusista Neil Peart, który grał przez przez ponad cztery dekady w rockowym zespole Rush.
Sam grałem na bębnach przez blisko dekadę, kiedy byłem w szkole średniej i w czasach studenckich. W tym czasie również zacząłem słuchać Rush. Sposób w jaki grał Neil Peart, to co grał i jak grał uchroniło mnie od fascynacji polska muzyką rockową, która do dziś jeździ w przedszkolnych klimatach i po trzech miesiącach prób każdy może być bębniarzem w dowolnym polskim bandzie. Tutaj gra niczym się nie różni od rąbania klocka siekierą. Tak jak na płycie anglojęzycznej Maanamu Night Patrol, gdzie producent Neil Black instruował bębniarza „wal mocno”.
https://www.youtube.com/watch?v=cNgoplLc3c8

Są takie kawałki Rush, że ma się wrażenie, że jednocześnie grają dwaj bębniarze, albo, że coś musi lecieć z taśmy, bo jest tak gęsto, niesymetrycznie, że wydaje się niemożliwe, że to jednocześnie gra jedna i ta sama osoba.

Neil skończył swoje koncertowe granie w 2015 roku w wieku 63 lat. Stwierdził, że wiek nie pozwala mu, podobnie jak wyczynowemu sportowcowi, grać na poziomie, którego on sam od siebie wymaga, a zejście w dół (na poziom Maanamu) nie wchodzi w grę.

Rush jako zespół, znany był z tego, że na koncertach grali lepiej niż w studio. Geddy Lee, basista i wokalista w jednej osobie, grał jednocześnie na instrumentach klawiszowych (w tych momentach kiedy grał na klawiszach i śpiewał, używał pedałowego instrumentu basowego i grał stopami. No i Alex Lifeson, który grał na gitarach i śpiewał.

Perkusja na koncertach była tak nagłośniona, że było słychać wyraźnie każdy szczegół. Większość bębniarzy, zwłaszcza początkujących gra głośno i szeleści, tak że nie da się odróżnić jednego dźwięku od drugiego.

Zostawiam tu na koniec wersję studyjną i koncertową „Zostaw to w spokoju” (Leave that thing alone). Koncertowa wersja zawiera również solo Neila na bębnach. On podczas gry w tym utworze zmienia chwyt z klasycznego na rockowy (sposób trzymania pałeczki w lewej ręce). Nie słychać kiedy to robi i jak to robi. Jest jego film na YT o sposobie trzymania pałeczek i jaki to ma wpływ na sposób gry i emisję dźwięku.

Studio

Koncert

Neil Peart był perfekcjonistą. Grał z duża intensywnością, gęsto, różnorodnie, atletycznie i technicznie. Momentami to było jazzowe granie. Nigdy nawet się nie zbliżyłem do tego poziomu. Byłem pod wrażeniem i zainspirowany tą muzyką. Nie wszystko co grał Rush mi się podobało i nie ma znaczenia jak ta muzyka kształtowała moje emocje i gusta muzyczne. Chodzi o to, że swoją grę na bębnach inspirowaną muzyką Rush potrafiłem przetransponować do karate. Rytm, tempo, rozpoczęcie z przedtaktem, zmianę rytmu i tempa, sposobu grania, płynne przejścia, bębny jako instrument prowadzący, trzymający całą strukturę muzyczną w dyscyplinie, powtarzalności, z elementami improwizacji i wiele innych technicznych detali, które będą bardziej czytelne dla kogoś, kto potrafi przelecieć ze cztery takty na bębnach i nie ma sensu w tym miejscu ich przytaczać. Pozwalało mi lepiej czytać przeciwnika, dostosować się do jego tempa, rytmu i „grac swoje”. Ten segment zawdzięczam temu, że słuchałem Rush i Neila Peart, i potrafiłem to wykorzystać w treningu i w walce.

Kończę te smutne wspominki. Życie ciśnie, trzeba więcej robić niż gadać, bo linia oddzielająca „wujka”, od „wujka Zdziska” jest cienka.

---

tagi: appenzell  rush  neil peart 

	valser
	20 stycznia 2020 13:27

34     3465    20 zaloguj sie by polubić