Dzisiaj i jutro w czeskiej Pradze odbędą się ostatnie cztery meczy mistrzostw Świata w hokeju na lodzie. W półfinałach spotkają się Czesi ze Szwecją i Kanada ze Szwajcarią.
Polski zespół, który wystąpił pierwszy raz po 22 letniej przerwie niestety przegrał swój ostatni, kluczowy mecz decydujący o utrzymaniu w elicie i spada do jedną klasę rozgrywkową niżej. Pojawią sie w elicie najwczesniej w 2026 roku, jesli w przyszlym roku wygrają turniej o awans.
Bez wątpienia awans do elity to był wielki sukces i zasługa przede wszystkim sztabu szkoleniowego ze słowackim trenerem Robertem Kalaberem, który w ubiegłym roku wywalczył awans do elity na turnieju w Wielkiej Brytanii. Praca, która wykonał z zawodnikami była widoczna w meczach już w ubiegłym roku, ale wiadomo było również, że poziom hokeja w elicie to jest zupełnie inna gra.
Wejście do turnieju Polacy mieli bardzi dobre, rozpoczynając od bardzo dobrego otwarcia z Łotwą, która w ubiegłym roku zdobyła swój pierwszy brązowy medal mistrzostw Świata. To był mecz, w którym polska drużyna prowadziła i Łotysze musieli gonić wynik. Udało im się to zrobić i wyszli na prowadzenie, ale krótko przed końcem regulaminowym meczu Polacy zdobyli wyrównującego gola, zdobywając swój pierwszy i jak się okazało jedyny punkt na tym turnieju, żeby przegrać mecz w dogrywce.
W kolejnych meczach ze Szwecją i USA drużyna prezentowała się bardzo dobrze, przegrywając mecze po walce, ale też po prostych błędach. Polacy byli bardzo dobrze przygotowani fizycznie. Grali szybko, wytrzymywali tempo spotkania i grali dobrze przez całe sześćdziesiąt minut, prezentując dobrą kondycję i to tempo nie spadało, nawet jak przegrywali kilkoma bramkami. To jest ewidentny kapitał na przyszłość i zachęta do pracy, bo pozostanie w elicie było na wyciągnięcie ręki.

W ostatnim kluczowym meczu Polacy wstrzelili pierwsi bramkę na 1-0, zdobywając jednocześnie gol w grze w przewadze, pierwszy a całym turnieju.
Polacy grali prosty, w miarę bezpieczny hokej polegający na wrzuceniu krążka do tercji obronnej przeciwnika, ponownym jego przejęciu i konstruowaniu akcji przedbramkowych. Niestety ten sposób jest również bardzo prosty do przeczytania dla przeciwnika i po trzeciej- piątej wrzutce przeciwnik już się do takich zagrań ustawiał.
Te wrzutki krążka zwykle nie robi się mocnym wbiciem krążka w tercje, tylko raczej wrzuceniem tak, żeby on się nie odbił mocno od bandy, żeby łatwiej go było przejąć. To niestety naszym nie wychodziło optymalnie i jeśli przeciwnik przejmował krążek, to ruszał od razu z krążkiem w przeciwnym kierunku, zmuszając jednocześnie naszych napastników do natychmiastowej zmiany kierunku jazdy i przejścia do próby odzyskania krążka, co im nie wychodziło najlepiej, bo potrzebowali około pół sekundy na przestawienie toru jazdy, a w tym czasie przeciwnik był już z krążkiem w tercji środkowej i wjeżdżał w naszą tercję obronną.
Wyrównująca bramka dla Kazachów padła po indywidualnym błędzie obrońcy, który zostawił za dużo miejsca przeciwnikowi i pozwolił mu na wystrzelenie krążka.
To był błąd, który koryguje się już w grupach trzynastolatków. Jeśli przeciwnik atakujący w jeździe do przodu porusza się w prawo (tzn. jedzie przekładanką przekładając lewą nogę przed prawą) to obrońca jadąc do tyłu musi jechać w lewo (przekładając prawą nogę). Nasz obrońca jechał oczywiście w drugą stronę powiększając wolne pole dla przeciwnika.
Drugi gol Kazachów to było szykbie rozegranie krążka i silne, precyzyjne wystrzelenie przy jednoczesnym zasłonięciu widoczności bramkarza.
Trzeci gol padł po indywidulanym błędzie na linii niebieskiej. Marcin Kolusz, doświadczony zawodnik, były kapitan reprezentacji próbował zagrywać krążek do stojącego obok niego Lyszczarczyka. Krążek zagrany nieprecyzyjnie flipem, który najpierw trzeba było sklepnąc, żeby go zagrać bo był jak gorący kartofel, przejął kapitan kazachskiej drużyny i jadąc solo wystrzelił mocno i wbił trzeciego gola. Do końca meczu pozostało niewiele czasu, a drużyna nie miała już pomysłu na dobrze zorganizowanych Kazachów.
Nie chcę tutaj obarczać odpowiedzialnością za wynik poszczegolnych zawodników wymieniając ich z nazwiska, bo zawsze przegrywa druzyna, to nie o to chodzi. Tym nie mniej są takie momenty, że zaczyna się w grze kombinować, zamias po prostu wstrzelić krążek po bandzie, żeby był głęboko w tercji ataku i dać powalczyć o niego swoim kolegom. Natomiast zabawa z krążkiem na niebieskiej prawie zawsze się kończy źle i nie trzeba mieć dwudziestoletniego doświadczenia w grze, żeby to wiedzieć.
Generalnie zabrakło w drużynie indywidualności, kilku zawodników, którzy pociągnęliby grę, wzięli na siebie odpowiedzialność i spróbowali jakiś indywidualnych rozwiązań. Polacy nawet grając w przewadze nie mieli pomysłu na grę i nie było w drużynie nikogo, kto byłby na tyle odważny, żeby wystrzelić krążek, próbowali nim obarczyć kolegę, a ten bez pomysłu podawał krążek dalej.
Taktyka przyjęta przez trenera Kalabera była dobra, ale też wynikała z tego, że długie celne podania do kija, w jeździe na dużej szybkości to jest element indywidualnie słabo opanowany, dzieku któremu traci się krążek. Tak grają jednak drużyny wyszkolone technicznie.
Do takich zespołów należy Szwajcaria. Trener Partick Fischer, który prowadzi szwajcarską reprezentację od kilkunastu lat i w 2018 roku zdobył ze Szwajcarami wicemistrzostwo Świata, przegrywając po karnych ze Szwecją opracował system gry, który się opiera na jak najszybszym przemieszczaniu krążka do przodu i wprowadzeniu go do tercji obronnej przeciwnika zanim ten zdąży się przegrupować. To daje drużynie czas i przestrzeń do rozegrania akcji.
Czesi na przykład, po przejęciu krążka we własnej tercji lubią go przytrzymać i rozegrać, pozwalając się zawodnikom rozjechać po okręgach na boki, a wtedy dopiero obrońca zagrywa krążek do przodu w jeździe. Mają to dobrze natrenowane, ograne w swoich klubach i dobrze to robią.
Szwajcarzy grają »szybko do przodu«. Jeśli trą krążek, to natychmiast przechodzą całą piątką do formacji obronnej, starając się jak najszbciej odebrać przeciwnikowi czas i miejsce na rozegranie krążka. Przeciwnik pod presją popełnia błędy i traci krążek.
Oglądałem całe mecze Szwajcarów z Czechami, Kanadą, Finlandią i Niemcami.
Z Kanada zagrali bardzo dobry mecz, przegrany jedną bramką, do czego jeszcze wrócę poniżej, Finom to nie dali w ogóle pograć, a gra toczyła się przeważnie daleko od szwajcarskiej bramki w tercji obronnej Finów.
Szwajcarzy w ubiegłym roku grali bardzo podobny hokej do tego co grają w tym roku. W ubiegłym roku wygrali w grupie bez problemu z Kanadą i polegli z Niemcami w cwiecfinale.
Bardzo dobrze zagrali w fazie grupowej i dali się ograć Niemcom o wejście do strefy medalowej.
Z tym wiąże ciekawa historia, którą dyskutowaliśmy do w ubiegłym roku na hokejowym obozie. To informacje z wewnętrznego kręgu, które mają sens i na moje oko potwierdzily sie w tym roku.
W ubiegłym roku Szwajcaria trzymała jedno miejsce dla jednego ze swoich gwiazdorów z NHL Kevina Fiala, który zagrał bardzo dobry sezon w Los Angeles Kings. Kevin dojeżdżał do drużyny już w trakcie turnieju, kiedy drużyna była już scementowana i miała kilka zwycięstw na koncie.
Fiala przylatywał jak gwiazda rocka na występ. Na lotnisku komitet powitalny z szefem wyszkolenia, który mu jeszcze bagaż nosił, prosto na konferencję prasową, uśmiechy, flesze, itd.
Wejście do drużyny słabowate i ten nadmuchany status gwiazdy mu się odbił czkawką. Niemcy (o czym wiem od ludzi, który byli blisko niemieckiej reprezentacji) uznali i postanowili, że to gwiazdorskie ogniwo Szwajcarów zdemontują, uznając, że to czuły i słaby punkt drużyny. Obrali go sobie za cel i nie dali mu pograć, wrzucając Fiale na dodatek do wirówki, gdzie przy każdym zatrzymaniu gry dojeżdżali do niego i szturchali. Fiala w tym meczu ćwierćfinałowym nie pograł, a niemiecka taktyka była obliczona na psychiczny demontaż przeciwnika, który w przypadku najlepszego zawodnika (na papierze) okazał się nadzwyczaj skuteczny. Końcówka była taka, że cała niemiecka ławka się już z Fiali podśmiewała patrząc jak on walczy już nie z Niemcami, tylko z rosnącą frustracją wynikającą ze swojej niemocy. Szwajcarzy przegrali w ubiegły roku ćwierćfinał, a trzeba pamiętać, że prowadzili w tym meczu już 2-0.

Kevin Fiala, żona i jego pierwsze dziecko - foto Blick

W tym roku scenariusz układał się bardzo podobnie jak rok temu. Drużyna rozpoczęła turniej od zwycięstw i bez udziału Kevina Fiali. Jego zespół odpadł z NHL, ale żona Kevina Fiali 12 maja urodziła córeczka i Kevin się wymówił, że chce być z żoną przy porodzie, bo zdrowie córki i żony u lekarzy nie do konca dobrze rokowało. Do drużyny dołączył w trakcje turnieju, jak się okazało, że córeczka się urodziła zdrowa.
Od pierwszego spotkania Kevin Fiala ma w każdym meczu wejście smoka. Szybkość, prowadzenie krążka, komunikacja z partnerami, podania i strzał to jest światowy poziom.
W każdym meczu zbiera punkty i strzela bramki.
Jedna rysa się pojawiła w meczu z Kanada na występach Kevina... Po jego faulu, za który skasował 5 minut kary i 20 minut kary dyscyplinarnej, Kanada wstrzeliła dwie bramki w ciągu jego kary i wygrała całe spotkanie. Ten moment był kluczowy dla całego meczu.

Szwajcaria spotkała się ponownie, jak w ubiegłym roku z Niemcami w ćwierćfinale i ci próbowali polecieć według ubiegłorocznego scenariusza. W pierwszej minucie meczu, pierwsza akcja i do Fiali podjechał niemiecki zawodnik i wypalił mu (w grze) rękawicą w głowę, dając sygnał co będzie grane. Pojechał za to na ławkę kar.
No, ale w tym roku gra zupełnie inny Kevin. Dojrzały, mocny, pewny siebie, grający ciałem (o co było wcześniej trudno u niego). No, ale zaczęło się od tego, że na lotnisko w Pradze, wyjechała po Kevina babcia, a nie komitet powitalny. Kevin ma czeskie korzenie, jego ojciec był również hokeistą i emigrował z Czech do Szwajcarii.

Niemcy znowu dostali w pierwszej tercji dwa gole, strzelili jedną bramkę w przewadze, ale nie byli w stanie sobie poradzić z bardzo dobrze zorganizowaną grą Szwajcarów i na końcu dostali trzecią bramkę do pustej.
To był też jeden z tych momentów, gdzie decydują detale. Pusta niemiecka bramka, przejęty krążek we własnej tercji, ale zamiast szybkiego wystrzelenia wyjazd z krążkiem pod presją przeciwnika z wlasnej tercji i wystrzelenie dopiero po przejechaniu linii czerwonej.
Czemu tak? Świadomość sytuacyjna. Jeśli krążek wystrzelony sprzed czerwonej linii nie wpadnie do bramki, tylko przekroczy obok linię bramkową, to sędzia gwiżdże uwolnienie i gra wraca do tercji obronnej Szwajcarów. Natomiast jak krążek jest wystrzelony po przekroczeniu linii środkowej to w przypadku nie trafienia w bramkę gra toczy się dalej, przeciwnik musi wrócić po krążek i potrzebuje czasu, żeby go ponownie wprowadzić. A czasu na końcu meczu szybko ubywa.
To co nam ogólnie wiadomo, to fakt, że trener Szwajcarów - Patrick Fischer opracował Play Book - warianty gry na wyprowadzenie krążka, wznowienia we wszystkich tercjach po obydwu stronach, gra w tercji ataku, power play, transition game, etc. Oznacza to tyle, że cała piątka w zależności od momentu i sytuacji wie gdzie ma jechać i co grać. Realizuje dokładnie zapisany w książce schemat operacyjny, tak samo jak grupa komandosów wchodząca do budynku.

 W robocie. Z trenerem szwajcarskiej reprezentacji na obozie Ochsner Hockey Academy - moje zasoby

Podam przykład - wznowienie krążka w tercji obronnej po lewej stronie. Ustawienie standardowe. Center na wznowieniu, lewy obrońca za środkowym poza kołem wznowien, prawy obrońca z prawym skrzydłem po prawej stronie, lewe skrzydło po lewej. Środkowy wygrywa wznowienie i krążek przesuwa sie do tyłu do lewego obrońcy. W tym momencie zaczyna się realizacja schematu gry i każdy zawodników rozjeżdża się na swoje miejsca jednocześnie pilnując brami i wyjeżdżając na pozycję w których będzie wolny mogąc otrzymać czyste podanie. Inny schemat będzie grany gdy wznowienie zostanie przegrane. Inne schematy będą grane, gdy wznowienie będzie po prawej stronie lodowiska w tej samej tercji, a jeszcze inne na kolejnych obszarach, gdzie wznawia się krążek - w tercji neutralnej i w tercjach ataku. Trzy, max cztery podania i wystrzał na bramkę.
Widać też zdecydowaną poprawę w grze defensywnej, głównie chodzi o szybkie przechodzenie do forcheckingu po stracie krążka, wywieranie presji na przeciwniku, jeszcze w jego tercji obronnej i zmuszenie do błędu, zamykanie linii podań, z uwzględnieniem dobrej gry pozycyjnej i aktywnej gry kijem zamiast się z nim wozić trzymając oburącz z łopatka w powietrzu.
Tutaj też wiadomo, że to jest robota asystenta trenera, byłego szwedzkiego obrońcy Tommiego Albelina.
Dzisiaj mecz z Kanadą o wejście do finału i wydaje się, że Szwajcaria nie jest jest bez szans. Jak nie teraz, to kiedy?

Wracając do Polskiego hokeja. Wielka szkoda, że nie udało się utrzymać w elicie, bo to byłby jakiś bodziec, żeby hokej doinwestować i zrobić z niego masową dyscyplinę.
W tej chwili to jest sport niszowy, uprawiany na dwudziestu lodowiskach w Polsce, który ma lekko więcej niż 3 tysiące graczy na wszystkich poziomach, z czego seniorów gra tysiąc. Dziewięć drużyn grających w ekstraklasie to jest ok. 200 zawodników, z czego część to obcokrajowcy i z takiej grupy trener Kalaber rekrutował kadrę. To jest wyczyn na miarę podboju galaktyki, że oni awansowali do elity.

 Robert Kalaber z druzyna w szatni - foto Radio 90

W Szwajcarii jest więcej zarejestrowanych sędziów, niż w Polsce seniorów-zawodników, a lodowisk w 8.5 milionowym kraju jest dziesięć razy więcej niż w Polsce.

 

Statystyki IIHF

 

Nie będę już mówił i porównywał poziomu organizacji szkolenia i rozgrywek, bo to jest przepaść, chociaż tu w Szwajcarii też problemów nie brakuje.
Niestety hokeja nie da się uprawiać bez infrastruktury, bez krytych lodowisk. Tych w Polsce jest za mało i gdyby przyjąć wskaźnik 250 lodowisk na 8.5 miliona ludzi, to w Polsce powinno być tysiąc lodowisk, żeby mówić o szwajcarskich statystykach. Tymczasem jest ich 25.

 

 

Statystyki IIHF

No, ale nawet jak będą lodowiska to trzeba jeszcze trenerów - ludzi co potrafią jeździć na łyżwach, mają pojęcie o treningu i którym się będzie chciało.

Potencjał jest w tej chwili w kibicach, którzy w Ostrawie zrobili taki show, że polska kadra grała jak u siebie w domu. I szkoda, żeby ten potencjał się zmarnował, bo oglądać polską kadrę w akcji ze Szwedami czy USA to jest bez względu na wynik kawał widowiska i frajdy.

---

tagi: hokej na lodzie  kevin fiala  robert kalaber  patrick fischer 

	valser
	25 maja 2024 09:16

23     1532    18 zaloguj sie by polubić