Dwa tygodnie temu zaliczyłem pilną, krótką i improwizowaną podróż do Polski. W sumie byłem w Polsce mniej niż dwadziescia godzin. Mniejsza o sens tej podróży, bo on był sytuacją wymuszony, a najważniejsze w tej opowieści są didaskalia.
Późnym wieczorem musiałem się przebazować z dworca Zachodniego w Warszawie, do miejsca noclegowania.
Aplikacja Ubera nie wyświetlała mi szczegółów, prawdopodobnie internet mi mulił więc poszedłem poszukać po prostu taksówki.
Na taksówkach w Warszawie ciężko znaleźć kogoś, kto byłby z urodzenia i z mowy Polakiem. Każdy z gości, który siedział za kółkiem po polsku nie mówił, miał telefon w ręce i mi go pokazywał, że trzeba w pisać adres do aplikacji, to on pojedzie.

Nazajutrz, kiedy już zamówiłem Ubera na lotnisko problem się powtórzył. Wiózł mnie sympatyczny pan w średnim wieku o dźwięcznym imieniu Karomatullo.
Przyjechał do Polski z Tadżykistanu lekko ponad rok temu. W Tadżykistanie był wojskowym, skończył studia prawnicze, no ale zarabiał w przeliczeniu na twardą walutę 170 dolarów miesięcznie i to go ruszyło w świat. Rodzinę - żonę i córkę ma nadal w Tadżykistanie.

On komunikował się że mną w swoim prostym polskim, co jakiś czas się zawieszając. Przeszliśmy na rosyjski, w którym on się płynnie komunikował, ale po kilku zdaniach zaczął znowu mówić po polsku. Nie chciał ze mną rozmawiać po rosyjsku.
Gadaliśmy trochę o polityce, trochę o wojnie, no, ale głównie o życiu i ekonomii.
Jego wygonił w świat russkij mir, kacapska bieda i siermięga i brak perspektyw. Żeby skończyć studia prawnicze w jakimkolwiek kraju to trzeba jednak przysiąść i skonsumować kilka książek, przyswajając sobie ich treść. Za to powinna być jakaś godziwa nagroda. Jak to było i jest w krajach zdefektowanych przez socjalizm to właściwie tylko młodym trzeba teraz tłumaczyć, bo jak ktoś ma więcej niż pięćdziesiąt lat to przerabiał to na własnych doświadczeniach.

Zeszło w końcu na ruskich, a Karomatullo stwierdził, że ruscy są jak wirus. Przynoszą i przenoszą chorobę i śmierć. Mnie się takie sformułowania niekoniecznie podobają i dobrze kojarzą, bo w Ustawach Norymberskich też było o żydowskim bakcylu. Skończyło się na piecach w Auschwitz, bo ekspertom od wirusologii wyszło, że to najskuteczniejszy sposób.

Wolę pomyśleć, że socjalista to człowiek z defektem. Defekt da się usunąć lub naprawić, a jeśli to jest poza możliwościami, to można jeszcze liczyć na cud. To oczywiście nie likwiduje w żaden sposób perspektywy gazowania i krematorium, ale znacznie go oddala. Są bowiem rzeczy, które są nie do naprawienia i z ekonomicznego punktu widzenia lądują na szrocie.

Tak czy inaczej, mam wiele zrozumienia i szacunku dla ludzi, którzy zdecydowali się zostawić rodzinę, powiesić na kołku swój dyplom i w dużej części zakwestionować wszystko to co się do tej pory robiło, wszystkie plany i marzenia, wyjechać do innego kraju, bez języka, bez jakiś wielkich kontaktów, wsiąść w auto i wyjeździć pieniądze dla siebie i dla rodziny.

To są trudne decyzje, obarczone dużym ryzykiem, że może się nie udać, a do których podjęcia trzeba jednak mieć dobrze wykształcony "nabiał". Trzeba też potrafić skonfrontować się z faktami, że okoliczności i działania podejmowane do tej pory były błędem i trzeba zacząć robić inaczej, bez żadnej gwarancji na sukces. Na dodatek w sytuacji kiedy młodość ma się za sobą i trzeba znaleźć sposób i energię na to, żeby sobie koniecznie przyswoić wiele nowych umiejętności.

Trudno sobie wyobrazić jak nie do zniesienia musi być sytuacja, że ktoś się decyduje na taki desperacki krok, żeby zostawić rodzinę, pracę, znajomych - całe swoje dotychczasowe życie. Faceci bowiem, którzy są w średnim wieku, mają rodzinę, dzieci, nie szukają już w swoim życiu przygód.

20-25 lat temu sporo naszych rodaków zdecydowało się na podobny krok i ruszyło do Anglii, imając się różnych, ale najczęściej prostych zajęć, licząc na to, że stanie na nogi, dorobi się i wyjdzie na swoje. Dzisiaj to Warszawa robi taką samą robotę jak dwadzieścia lat temu Londyn robił dla Polaków.

Najczęściej jednak w takich sytuacjach po życie ucieka, różne szanse mijają bezpowrotnie, marzenia i plany są znowu w sferze fantazji i szansa na niespełnienie zaczyna rosnąć.

Jeśli ci ludzie będą potrafili utrzymać się z daleka od różnych skrótów drogi do sukcesu, tzn. nie będą wchodzić w konflikt z prawem i będą spotykać dużo tolerancji, zrozumienia i ogólnej akceptacji, to szanse, że im się może udać, po prostu rosną i szansa, że będą zadowoleni i będąc doceniać to w jaki sposób los i ludzie ich tutaj potraktowali będzie rokował na jakaś więź.

Mimo wszystko, w spojrzeniu Karomatullo na ruskich jest zdecydowany realizm. On się już na kacapskie opowieści o szczęśliwości na ziemi, o obronie cywilizacji i tradycyjnych wartości nie nabierze. I na tym można już budować własną narrację i ustalać życiową strategię.

Nawiążę teraz do tego co przeczytałem w Nawigatorze nr. 42 on NSZ.
Dokładnie taki sam realizm był wtedy prezentowany przez NSZ - antykomunizm.
"Jak dobrze wiemy, ani Katyń, ani Powstanie Warszawskie nie pozbawiły kierownictwa AK pewnych złudzeń. (...)
Cele i metody komunistyczne były doskonale rozpoznane przez NSZ; kompletna izolacja od sił komuny utrzymana; a tam gdzie dobro społeczeństwa były przez komunę zagrożone, walka z nią była prowadzona w sposób zdecydowany."

Wszyscy wydają się po trzech latach być zmęczeni wojna na Ukrainie i chęć zakończenia tego zbrodniczego konfliktu zaczyna powoli przejmować narrację i działania zmierzające w tym kierunku zostały już podjęte.
To, że kacapy zasiądą do stołu i będą negocjować zawieszenie broni i "pokój" nie powinno w żadnym stopniu wpływać na zmianę sposobu postrzegania ich jako zbrodniarzy, oszustów i złodziei, tylko dlatego, że oni będę prezentować wolę zakończenia wojny.

Ich cele i metody są doskonale rozpoznane. Pokój, który zostanie podpisany da po prostu czas kacapom do tego, żeby do następnego starcia lepiej lub inaczej się przygotowali, bo jeśli ktoś myśli, że ta sprawa jest zakończona, to znaczy, że nie rozpoznał sytuacji i żyje w świecie iluzji, w którym panuje brak konsekwencji. 

PS.  Kolejny tekst który tu zamieszczę będzie angielskim tłumaczeniem tekstu o ubiorze do treningu karate. Można sobie zaoszczędzić czasu nie klikając w niego.

	valser
	18 lutego 2025 15:37