Ta notka to obszerny komentarz do pogadanki Coryllusa o krajobrazie. W pogadance było jeszcze o politykach i urzędnikach i to takich co to nie wiedzą, co to tryptyk. Dlatego nie będzie dla nich miejsca, co jest oczywiste i zgodnie z opinią red. Mazurka, który stwierdził, że od dziennikarzy głupsi są tylko aktorzy. Red. Mazurek nie brał jednak pod uwagę polityków, bo ci startują w odrębnej konkurencji, która można spokojnie nazwać debilną ligą mistrzów.

Coryllus pod koniec felietonu mówi, że jeżeli Polska nie będzie piękna i atrakcyjna dla następnych pokoleń, to po nas. Przywołuje też historię odbudowy zamku królewskiego w Tykocinie i Bobolicach. O Tykocinie poniżej jeszcze parę słów napiszę.

O tej pięknej i atrakcyjnej Polsce bym chciał parę słów napisać. Bo ona taką już jest dzisiaj i jeśli tylko nie będzie wojny i będziemy zdrowi, to mam pewność, że ona będzie jeszcze piękniejsza.

Ja w każdym razie od kilku lat jeżdżę z moją żoną na wakacje do Polski i te nasze wyjazdy spowodowały, że ona się w Polsce zakochała. Szczerze, autentycznie i na całego.

No to jazda prosze wycieczki...

Tykocin. W XVI i w XVII wieku to było centrum państwa, środek Rzeczypospolitej, dlatego Stefan Batory postanowił na zamku w Tykocinie umieścić arsenał koronny. Dlatego też Szwedzi podczas Potopu wysadzili zamek, dobrze zdając sobie sprawę z tego jak ważne militarnie i strategicznie jest to miejsce. Zamek ma przebogatą historię, o czym można się na miejscu dowiedzieć.

Bohaterem, który przywrócił to miejsce do życia jest białostocki biznesmen, deweloper, pan Jacek Nazarko. To on wpadł na pomysł, żeby zamek odbudować (a właściwie to na nowo zbudować) na odkrytych i archeologicznie przebadanych fundamentach.

https://www.tvn24.pl/wiadomosci-z-kraju,3/odbudowany-zamek-w-tykocinie,574500.html

Myślę, że najbardziej adekwatnie będzie napisać, że Jacek Nazarko wskrzesił zamek królewski w Tykocinie. Po drodze musiał się potykać z ewidentnymi idiotami – urzędnikami, konserwatorami zabytków i jak przypuszczam prywatnie – otarł się o tzw. samowolę budowlaną i naruszenie przepisów konserwatowskich. Jacek Nazarko z własnych pieniędzy sfinasował prace archeologiczne, które zostały wykonane przez PAN, a to co zostało przy badaniach znalezione jest wyeksponowane w muzeum, które stanowi integralną cześć zamku. Przewodnik, który nas oprowadzał, młody człowiek, miał rozległą wiedzę faktograficzną i chętnie opowiadał na pytania, również te dotyczące problemów budowy zamku.

Ja z ciekawości drążyłem temat, gdyż w Bytomiu w końcówce XX wieku usiłowałem remontować barak w oficynie na potrzeby klubu karate. W związku z tym, że barak był wybudowany przed drugą wojną światową to podlegał „nadzorowi i opiece konserwatorskiej”. Ta opieka polegała głównie na tym, że pani konserwator nic nie robiła i czekała, aż się barak rozleci. Krótko mówiąc – lekcja życia i taktyki jak z tymi głąbami postępować.

W 2017 roku, kiedy byłem na zamku w Tykocinie, oddane do użytku było ok. 30% struktury zamku. Rozbudowa trwa i nie wiadomo ile jeszcze lat potrwa. Pracę są kosztowne i czasochłonne. Zdecydowanie nie jest to budowa osiedla mieszkaniowego w zabudowie szeregowej. Polecam wszystkim wyprawę do Tykocina, bo to jest kawał historii Polski.

Miasteczko jest zadbane, czyste. Ludzie są mili i uprzejmi. Zamek jest położony po drugiej stronie Narwi. Samo miasteczko, z obszernym rynkiem i barokowym kościołem parafialnym Św. Trójcy odzyskało prawa miejskie dopiero w roku 1993.

Kościół mieści w sobie wiele pamiątek i informacji.

 

 

Żydzi, którzy w 1941 roku stanowili więcej niż 50% populacji Tykocina, zostali wywiezieni przez komando Hermana Schapera do lasu w Lopuchowie i tam zgładzeni. To samo komando Schapera mordowało Żydów w innych miejscach na Podlasiu – między innymi w Wiźnie i w Jedwabnem. Blisko dwa tysiące Żydów, cała żydowska populacja Tykocina, która osiedliła się tutaj w XVI wieku przestała istnieć.

Po zachodniej stronie rynku stoi pomnik hetmana Stefana Czarnieckiego, który patrzy w kierunku  kościoła. Hetman Czarniecki decyzją sejmu warszawskiego w 1661 roku otrzymał dobra tykocińskie jako dziedziczną własność za zasługi dla Rzeczypospolitej i został tykocińskim starostą. Pomnik ufundowała polska społeczność odzyskaniu niepodleglosci w 1918 roku.

W Tykocinie wyremontowana została Stara Synagoga, która jest regularnie odwiedzana przez wycieczki autokarowe z turystami z Izraela, którzy zwykle mają zaplanowane jeszcze wizyty w pobliskim Jedwabnem i często też jeżdżą do Łomży i do Lublina.

W Tykocinie urodził się Bolesław Gebert. Modelowy polsko-żydowski bolszewik, który był entuzjastą agresjii ZSRR na Polskę w 1939 roku, który odnalazł się w stalinowskiej polskiej służbie dyplomatycznej, a którego syn publikuje swoje koszerne mądrości u Michnika pod pseudoniem Dawid Warszawski.

Oczywiście w Tykocinie urodziło się wielu innych znamienitych ludzi, wielu wielkich Polaków było z tym miejscem związanym. Ale to już pozostawiam szanownym wycieczkowiczom do własnego poszukania.

Obok kościoła św. Trójcy znajduje się Alumnat - Zakład Dla Inwalidów Wojennych w Tykocinie – wzniesiony w latach 1633-1647 jako przytułek i szpital dla żołnierzy weteranów pochodzenia szlacheckiego i wyznania katolickiego. Dziś znajduje się w nim hotel i restauracja, gdzie można bardzo smacznie i gustownie zjeść.

 

Swoją podróż do Tykocina zacząłem z Augustowa, gdzie popływałem kajakiem po Rospudzie. To jedna z najbardziej malowniczych tras kajakowych w Polsce. Każdy zakręt, każde zakole Rospudy niesie inny widok i krajobraz, który zmienia się jak w kalejdoskopie. Trasa nie jest trudna, płynie się przyjemnie i obcuje się z rzeczywiście dziką naturą.

 

Po drodze z Augustowa zatrzymałem się z wiadomych powodów w Jedwabnem. Stanąłem w rynku i stąd przebyłem drogę prowadząca do stodoły, gdzie dokonano pogromu.

Dwadzieścia kilometrów na południowy wschód od Jedwabnego, mijając Wiznę, po lewej stronie drogi prowadzącej do Tykocina można zjechać do Strekowej Góry i zobaczyć ruiny bunkru kapitana Raginisa. Ze wzgórza rozciąga się piękny widok na rozlewisko Narwi. Stąd już tylko 20 minut autem do Tykocina.

Przenocowawszy w odbudowanym królewskim zamku, nazajutrz, omijając Białystok z braku czasu, ale też i po to, żeby jeszcze wrócić w tej rejony Polski, pojechałem przez Bielsk Podlaski i Hajnowkę do Bialowiezy.

Puszcza Białowieska to kolejny ciekawy rejon. Tutaj przecież, na tych terenach działał Komendant Romuald Rajs „Bury”, którego biografie ostatnio wydał białostocki IPN.

Tym razem jednak skoncentrowałem się na urokach przyrody. Trasy rowerowe, które zrobione są w puszczy są niesamowite. Jedzie się przez mokradła i bagna, przez gęsty las wąskim na półtora metra drewnianym pomostem, który się ciągnie w gęstwinie. Coś niesamowitego.

W Bialowiezy godnym uwagi jest teren parku, który wcześniej był częścią zespołu pałacowego zbudowanego przez cara Aleksandra III. Z zabytkowych pozostałości istnieje jeszcze brama pałacowa i dworek gubernatora. W centrum Bialowiezy stoi duży, komfortowy hotel Żubrówka.

Stąd można rowerem dojechać do rezerwatu pokazowego żubrów i innej leśnej zwierzyny, która do dziś żyje na wolności na terenie parku puszczy.

W ciągu ostatnich czterech lat byłem w różnych regionach Polski. Odwiedziłem przeszło sto miejsc – miast, miasteczek, zamków, pałaców, sanktuariów, osobliwości przyrody, miejscach gdzie można wypocząć, popływać kajakiem czy motorówką, wędrować, pojechać rowerem. Miejscach bardzo roznorodych, ajednoczesnie atrakcyjnych krajobrazowo, turystycznie, kulturowo.

Polska jest piękna i atrakcyjna.

---

tagi: konstanty gebert  jedwabne   tykocin  jacek nazarko  stefan czarniecki  kpt. raginis  rospuda  boleslaw gebert  stefan czarnecki  strekowa gora 

	valser
	3 maja 2019 22:06

16     3385    21 zaloguj sie by polubić