Projekt Pascal zaczął się dla mnie nieoczekiwanie i w nieplanowany sposób. Siedziałem sobie w masce kowidowej w hali sportowej i po dwuletniej przerwie puszczałem bawełnę na zawodach karate, gapiąc się w przerwach na duży beamer, na którym na żywo leciała transmisja z walk puszczana na YT.

Pod koniec imprezy dostałem wiadomość na whatsappa, z prośbą o spotkanie na kawę w kolejnym tygodniu. W związku z tym, że wiadomość dostałem od znajomego, gościa, który zniknął z obiegu karate jakiś czas temu, a był również moim bawełnianym klientem, to się umówiłem, z tym, że nie na kawę, a na piwo.

Pascal, bo o nim mowa, spotkał się ze mną dwa dni później. Ciężko mi było ukryć zaskoczenie, jak go zobaczyłem po ok. trzech latach, wliczając w to dwa lata kowidozy. Wyglądem bowiem nie przypominał człowieka, którego wcześniej znałem. On sobie zdawał z tego sprawę i nie robił problemu. Przyznał się, że jego życie się potoczyło po równi pochyłej.

Pascal zna kilkadziesiąt polskich fraz, bo jego dziewczyna, Jagienka, pochodzi z Wrocławia. On sam w Polsce był wielokrotnie i ma do Polski sentyment i dobre wspomnienia. No, ale to już przeszłość. Rozstał się z Jagienką, podczas pierwszego lockdownu.

Pascal pracował jako ochroniarz, głównie na noc, gdzie trzeba było w patrolach interweniować. Robota stresująca i generalnie niezdrowa. Wracając z nocki ma się cały dzień rozbity, trening w takich okolicznościach staje się trudnym wyzwaniem. Zresztą kowid i tak spowodował, że Pascal musiał zamknąć swój klub i przez dwa lata ćwiczył robotę, której nie lubił, frustrację i samotność, bo Jagienka go zostawiła. Pojawiła się konsumpcja dużych ilości taniego żarcia i alkoholu.

No i w ten sposob życie Pascala się toczyło powoli w dół. On na szczęście to widział i w porę zaczął robić ruchy, żeby wyjść z matni, w której się znalazł. Zaczął od zmiany roboty.

Tak jak Pilecki pisał w swoich raportach – „za wszelką cenę trzeba znaleźć robotę pod dachem”. Zimą bowiem, patrole w terenie cię wykończą. Dodam jeszcze do tego, że koniecznie robota pod dachem i za dnia.

Poznał kobietę, Brazylijkę, Angie, która mieszka od dwóch dekad w Szwajcarii i się z nią ożenił. Mają razem trzynastomiesięczną córeczkę. Jego życie się znacząco odmieniło na lepsze i nabrało normalnej trakcji.

Pascal jest mechanikiem urządzeń precyzyjnych i oprócz tego posiada duże zdolności manualne. Sam w swoim hobbystycznym warsztacie produkuje noże. Broń wszelkiego rodzaju, sztuki walki są jego pasją.

W ten dzień, kiedy byłem ze swoim bazarem na zawodach, przyrobic trochę grosza, okazało się, że w tym samym czasie oglądaliśmy walki z turnieju transmitowane na YT. Ja na straganie, a Pascal w domu. Patrząc na te walki, Pascal zdecydował, że to nie koniec, że widzi siebie, że jeszcze wróci na matę i będzie walczyć, a trzyletnia przerwa w treningach i ośmioletnia przerwa w startach to nie jest problem dla kogoś kto ma czarny pas w karate.

Pascal przyszedł na spotkanie ze mną prosić mnie o to, żeby mu pomoc w treningu. Musicie wiedzieć, że Pascal wcześniej startował w kategorii do 70kg. Nie jest wysokiego wzrostu, jest niższy ode mnie. To co zobaczyłem w listopadzie, to właściwie nie był Pascal, tylko Barbapapa. 91 kilowy potwór, nieogolony, z zapuszczonymi długimi włosami spiętymi w kucyk. Do treningu karate się nie nadawał. Zwykły, standardowy trening karate mógłby go zabić.

Pascal wie kim jestem, wie, że nie tylko sprzedaje ciuchy na rynku karate, ale karate aktywnie się już nie zajmuje dłużej niż on i mimo to do mnie odważył się skierować swoją prośbę. Postanowiłem mu pomóc, zdając sobie sprawę, że zadanie nie będzie proste. Jednak za Pascalem i jego treningiem stoi marzenie. On chce wygrać mistrzostwa Szwajcarii w karate, które odbędą się listopadzie 2022 w mieście Chur.

Marzenie o zwyciestwie w turnieju, zdecydowanie się na to, że trzydziestosześcioletni mężczyzna nie powiedział ostatniego słowa, powoduje jeden znaczący fakt – Pascala nie trzeba zachęcać, ani go motywować, bo marzenie go napędza non stop.

Zaczęliśmy parę dni po spotkaniu pierwszym treningiem i zmianą nawyków. Po pierwsze – zero michy po godzinie osiemnastej. Można pić, nie wolno jeść. Po drugie ograniczenie do zera cukru w posiłkach. Żadnych słodyczy, napojów gazowanych, cukru w kawie i herbacie. Zmniejszone dawki soli, zredukowane ilości węglowodanów. A jeśli już to raczej ryż niż ziemniaki czy makaron. Treningi przez pierwsze 2-3 tygodnie – 2 razy, potem trzy, a następnie cztery razy.

Wstępny, wprowadzający trening rozpisałem na odzyskanie siły mięśniowej, stosując trening z gumami oporowymi. Jedenaście tygodni. Na pierwszym treningu, gdzie pokazywałem mu wszystkie ćwiczenia, Pascal się wysprzeglil w drugim ćwiczeniu, w pierwszej serii. Dostał skurczów mięśni brzucha i do końca treningu był problem. Trening kończyn jakoś się kołatał. Nie wyglądało to dobrze, ale Pascala to nie zniechęciło w żaden sposób. Zrozumiał po prostu, że powrót do zwykłej formy to już będzie duży sukces.

W grudniu Pascal zaczął gubić wagę. Po trzynastu tygodniach zjechał z 91kg do 80kg. Był już początek lutego. Rozpoczęliśmy pierwsze treningi karate. Kopy i szlagi z ręki w worek i w tarczę.

Pascal wynajmuje niewielkie pomieszczenia, gdzie ma kawałek maty, worek, trochę ciężarów. Trenowaliśmy razem.
Dla mnie te wspólne treningi to też było wyzwanie, bo przez ostatnie kilka lat tego nie robiłem, a żeby coś wyprodukować sensownego, to trzeba jednak być przygotowanym.

Muszę się przyznać, że ja nie lubię walczyć. Zawsze włącza się wtedy jakiś stres, powstaje dyskomfort. Nic przyjemnego.
Lubię natomiast trafiać w cel. To mi sprawia przyjemność i poprawia samopoczucie. Źle się czuję jak mnie ktoś bije i staram się dostępnymi i wytrenowanymi sposobami do tego nie dopuścić.

No, ale w karate kontaktowym samo trafianie to za mało, trzeba jeszcze tak trafić, żeby gościowi po drugiej stronie odeszła ochota na dalsze starcie, albo, żeby go w ogóle wyeliminować z gry. To powoduje, że trzeba się tak wyćwiczyć, że jak klient nie zablokuje ciosu, nie zejdzie z linii ataku, to przyjmuje taka dawkę energii, która go musi zdemontować.

Na tej podstawie dopiero buduje się sposoby wykonania poszczególnych ruchów, w taki sposób, żeby uderzając pięścią nie używać tylko ręki, ale całego ciała – barków, tułowia, bioder i energii kinetycznej powstałej z ruchu do przodu całego ciała podczas skracania dystansu. Trzeba to jeszcze zrobić w dynamiczny sposób. To nie jest proste nawet jak się jest silnym i szybkim, to jeszcze do tego trzeba mieć wyszlifowaną technikę.

Ta technika uderzeń i kopnięć charakteryzuje się tym, że np. przy uderzeniu w ciężki, 60kg worek, ten worek będzie się łamał, absorbując energię w ten sposób, że będzie się wychylał w minimalnym stopniu i nie będzie się huśtał jak wahadło. Jeśli worek zaczyna się wychylać i trzeba go gonić, to znaczy, że kopnięcia czy ciosy ręką są pchane, a nie uderzane.

Zaczęliśmy od pojedynczych kopnięć i uderzeń ręką. Po wyjaśnieniu teoretycznych założeń, przystąpiliśmy do treningu. Ja byłem szczerze zaskoczony, że po ośmiu latach przerwy nadal mam strzała z nogi i z ręki, tak, że worek absorbował cała energię i zupełnie nie tańczył.

Linkuje filmik science fiction żeby pokazać oc co chodzi w tych kopnięciach. Chodzi o to, żeby nie kopać jak jak ten pierwszy młody gościu.
https://www.youtube.com/watch?v=YLdsC4VCJOs

Pascalowi szło tak sobie, co powodowało u niego sporo frustracji, bo on się bardzo, ale to bardzo stara.
To jest problem, którego nie da się rozwiązać w ciągu trzech miesięcy trenując nawet dwa razy dziennie. I to jest spory problem. No bo jak wyjść do walki z pałką na słonia? To potrzebny jest jakiś snajperski sztucer, 155mm odłamkowy pocisk, albo jakiś specjalny kumulacyjny, a nie maczuga.

Trochę, żeśmy podciągnęli temat wprowadzając elementy treningu siły eksplozywnej, ale pojawiły się do tego problemy z nadgarstkami, które przenoszą sporą część energii i pracują bardzo intensywnie, zwłaszcza przy ciosach okrężnych, gdzie siła działa po liniach krzywych. To samo dotyczy kolan i bioder.

Pascal za miesiąc bierze udział w zawodach. Pierwszy raz po ośmiu latach. To będzie test startowy, który pokaże co w treningu zadziałało, a nad czym jeszcze trzeba będzie popracować.

Te kilka miesięcy treningu, to jednak jest spora transformacja. Pascal już nie jest Barbapapa. Ma jeszcze sporo rezerw, ale o ile pierwsza dycha kilogramów idzie stosunkowo łatwo i szybko, to później już tak nie się nie dzieje.

Pascal zaczął się normalnie ruszać. Zmienił się też jego wygląd. Ściął włosy na krótko, a od niedawna strzyże się na „amerykańskiego zolnierza” z wysoko wygolonymi włosami po bokach.

Dwa tygodnie temu zaczęliśmy sparringi. Pascal wrócił do gry. Zrobił kilka dużych kroków w kierunku swojego marzenia. Droga jest ciągle długa, jesteśmy mniej więcej w połowie tego co zamierzamy zrobić.

---

tagi: motywacja  marzenie  trening karate 

	valser
	12 maja 2022 12:35

38     2851    23 zaloguj sie by polubić