Kończy się ten pod wieloma względami niesamowity i wyjątkowy rok.
Zaczęło się jeszcze w starym 2021 roku od tego, że dostałem propozycję bardzo ciekawej, zupełnie niezwykłej pracy. Ja nie mam pojęcia jak często wam się zdarza, że ktoś wam coś oferuje. Mnie w każdym razie się to nie zdarza często. Sytuacja była rzeczywiście nieprawdopodobna, że wiadomość dostałem tutaj, na wewnętrzną pocztę SN.

Ustawiłem się do sprawy frontem, ale ostatecznie spiętrzenie praw i problemów, które musiałbym przy okazji powrotu do Polski rozwiązać, okazały się zbyt duże i zbyt głębokie do przeprowadzenia w stosunkowo krótkim czasie z z wieloma nowymi niewiadomymi i trudnymi do przewidzenia długofalowymi konsekwencjami. Boksowałem się ze samym sobą i z tematem. Na początku lutego musiałem podjąć ostateczną decyzję i zamknąć opcje.
Dwa dni później zmarła moja teściowa. Nie spodziewałem się, że uderzy to we mnie z taką siłą i z takimi konsekwencjami, że będę za nią bardzo tęsknił i że mi będzie jej tak bardzo brakować.

Trzy tygodnie później wybuchła wojna na Ukrainie. Ja byłem wtedy ponownie w Polsce. 24 lutego Gabriel miał wykład we Wrocławiu, gdzie się spotkaliśmy. Ja nazajutrz wczesnym rankiem wracałem do Szwajcarii i dopiero 26 lutego odpaliłem jakieś serwisy informacyjne, gdzie podawali informację, że kacapy są 25 km od Kijowa.

To było tak zaskakujące i nieprawdopodobne, że podejrzewałem różne inne spiskowe pokowidowe scenariusze.
Skontaktowałem się z moim karateckim kolegą z Kijowa. Dla niego wojna trwa od 2015 roku. On co sezon ochotniczo jeździł do Donbasu tłuc kacapską wszawicę.
W marcu 2022 roku jego brygada likwidowała kolumnę OMONu, która jechała z pałkami do Kijowa na defiladę i zabezpieczać policyjnie ulice. Z tarczami i pałkami, zostali wytłuczeni jak kaczki.

Mój kolega w ciągu kilku miesięcy postarzał się o dwadzieścia lat. Jest weteranem, który bez żadnych wahań wierzy w to, że kacapy zostaną pokonane. Dla takich jak on nie ma innego scenariusza.

Mniej wiecej wtedy dziwnie opuścił mnie zupełnie entuzjazm i zainteresowanie whisky i cygarami. Nagle i całkowicie. Rozdałem klikadziesiat butelek kolegom, podarowałem kumplowi humidor z zawartością. Jeszcze niedawno planowałem kolejną podróż do Szkocji po destylarniach. Dzisiaj mi się już nie chce o tym myśleć. Nie wiem jak to wyjaśnić, ani jak to zinterpretować. Stało się i już.

W kwietniu dostałem kolejny telefon z propozycją pracy - tym razem na miejscu, w Szwajcarii. Przez dwa miesiące trenowałem dwie młodzieżowe drużyny hokejowe z najwyższej klasy rozgrywkowej Thurgau Young Lions, z perspektywą przedłużenia pracy w kolejnym sezonie.

Latem bowiem przygotowywałem z Hokejową Akademią Ochsnera autorski program „Hockey meets Karate”, którego głównym celem było wzmocnienie gry ciałem w oparciu o metody karate. Z każdą z 37 grup miałem zaplanowaną godzinę teorii, jeden trening na sucho i jeden trening na lodzie.
W sumie przeszło sto godzin zajęć w niecałe półtora miesiąca. Potężny ładunek, do którego sam musiałem się fizycznie i mentalnie przygotować.
Na końcówce akcji, w zupełnie banalnej sytuacji, zerwałem łąkotkę i i do dzisiaj z powodu kontuzji jestem wyłączony z treningu.
Pojechałem w sierpniu na kurs sędziowski, ale do testu na lodzie nie wyszedłem.
Na początku października, otejpowany jak mumia pojechałem test na lodzie, żeby nie stracić licencji. Wysedziowałem na styk jeden mecz na próbę, ale z taką kontuzją to się po prostu nie da.

Jeszcze w sierpniu musiałem zrezygnować z trenerki w Thurgau, za to od połowy października raz w tygodniu trenuje dwa młodzieżowe zespoły w St.Gallen.

Musiałem odłożyć termin operacji na początek grudnia, bo w koncówce listopada jechałem na rok wcześniej zaplanowane targi sportowe ISPO w Monachium, po raz pierwszy jako wystawca. Nie chciałem ryzykować, że zrobię operację wcześniej i będę miał problemy się pozbierać na targi. Operacja musiała poczekać.

Wcześniej, na początku września, po długiej przerwie pojechałem ze swoim stoiskiem na zawody karate. W zamyśle to miał być Puchar Świata, który rozgrywany rok wcześniej, w 2021 roku był pierwsza po covidowej przerwie duża międzynarodowa impreza.
Niestety w tym roku była totalna lipa. Przyjechały dwie ekipy - z Izraela i Wlk. Brytanii plus Szwajcarzy - gospodarze. W sumie 26 zawodników. Publiki było tyle co kot napłakał. Impreza przypominała stypę, a mnie po głowie chodziła myśl, że może trzeba było jednak wcześniej podjąć inne, bardziej śmiałe i ryzykowne decyzje.
No nic to... pod sam koniec imprezy, kiedy już miałem zaliczony całodniowy trening frustracji, porozmawiałem sobie z szefową ekipy z Londynu, która mi zaproponowała pomysł, że może za trzy tygodnie , 1 października pojawiłbym się ze stoiskiem na turniej w Crawley?

Mając frekwencyjną katastrofę przed oczami niespecjalnie miałem ochotę na cokolwiek.
No i jak na cito zorganizować przerzutkę towaru do Londynu kiedy w perspektywie jeszcze terminowe sprawy związane z organizacja targowego stoiska do Monachium? (to też była niezła jazda, głównie pod górkę i na czas).
No, ale potrzebowałem obrócić szybko towarem więc postanowiłem, że do Londynu polecę samolotem. Na bilet w biznes klasie można zabrać 2 razy po 32 kg bagażu (plus plecak 15 kg).
Targnąłem 70kg bawełny i poliestru, i z drewnianą nogą poleciałem do Londynu. Walizkowy biznes jak za studenckich czasów. Z tą różnicą, że już nie do Sowietów, na wschód, tylko do Zjednoczonego Królestwa.

Zatrzymałem się u mojego kumpla Kuby, z którym znamy się od 1992 roku. Kuba zaczął kombinować kiedy żeśmy się ostatni raz widzieli na żywo, nie na Skypie, tylko face to face i wyszło, że 12 lat temu jak był u mnie po drodze do Włoch. Podsumował to w swoim stylu - że jak się będziemy spotykać z taką częstotliwością, to zostało nam jeszcze dwa razy, no, ale to w wersji optymistycznej.
Śmiechu było sporo, ale dominujący trend to jest już starczy sarkazm.
Syn Kuby - matematyk z doktoratem, który pracuje przy projektach powietrznych elektrycznych taksówek (brzmi jak science fiction, ale to może być dla nas jakaś fikcja, a nie dla gości, którzy to robią), miał narzeczoną Hinduskę, no ale się rozstal z panna. Kuba nie mógł tego przeboleć, bo widział siebie na tradycyjnym hinduskim weselu, jak wjeżdża na imprezę na słoniu. Ten istotny fragment celebry i tradycji niestety go ominie. Było już tak blisko, że przymierzał szaty dla siebie i pasował się na rajah. Weekendowa beczka śmiechu, polska msza na Ealingu i zakupy w polskich sklepach. Wybór karkówki prawie jak w Hali Mirowskiej. Żyć nie umierać.
Ostatecznie ruch był dobry. Duży turniej, prawie trzystu zawodników i pełna hala kibiców. Towar zszedł i zeszło by więcej, gdybym był przygotowany na przajmowanie płatności kartą lub telefonem, to sprzedałbym dużo więcej. No, ale i tak miałem tylko 70kg towaru.

W przyszłym roku, mając więcej czasu na przygotowanie akcji i towaru pojadę autem i zabiorę pół tony.

Taka historia na granicy... Wylądowałem Heathrow z dwoma konkretnymi walizami i poszedłem z nimi na cło. Przychodzę do gościa, znudzonego siedzieniem, ale też zupełnie niezainteresowanego robotą i melduję mu, że zgłaszam do odprawy „próbki komercyjne” i wyciągam wcześniej przygodowana deklarację i listę.
Facet mnie zapytał o wartość sumaryczną towaru i stwierdził, że to nie jest duża wartość i że mogę iść. No to se poszedłem.
Brytania już nie jest w Unii i wysyłka do Anglii nawet małych przesyłek to jest problem z cłem. No i jak widać, system działa, ale jest tradycyjnie dziurawy.

W listopadzie jechałem najpierw do Polski, gdzie przygotowywałem stoisko na targi, a z Polski na cztery dni do Monachium. Wystawiałem się moimi artykułami do hokeja, ale główny produkt, to była przygotowywana od półtora roku kolekcja bielizny kompresyjnej z naszytymi piankowymi ochraniaczami. Pomysł miałem taki, że jest to sprzęt z przeznaczeniem dla hokeja, snowboardu, narciarstwa, jazdy na rolkach itp. Tymczasem zainteresowanie jest od strony siatkówki, piłki nożnej (dla bramkarzy), rugby, futbolu amerykańskiego.
Parę sensownych kontaktów udało mi się pozyskać i po przeformułowaniu oferty spodziewam się rezultatów.

Najciekawsze spotkanie w Monachium miałem z dwoma młodymi ludźmi z Łotwy. Oni pięć lat temu wymyślili firmę i produkt - Rocketgrip. To jest taki plastikowy, termoformowalny rękaw, który nakłada się na końcówkę kija hokejowego i albo gorąca wodą, albo suszarką traktuje plastik i on się obkurcza w taki sposób, że robi się z tego uchwyt kija dopasowany do rękawicy.
Standardowo zawodnicy używają taśmy do owinięcia kija i zrobienia uchwytu. Oni proponują te uchwyty w różnych kolorach, długościach, personalizowane.
Wciągnąłem ich na swoje stoisko nakarmiłem, napoiłem i zrobiłem wywiad gospodarczy.
Onie mieli o 16 lat jak wystartowali z projektem (dzisiaj mają po 21 lat). Pomysł świetny, dobrze opracowany. Na fali entuzjazmu zrobili rajd po dużych dystrybutorach sprzętu i akcesoriów hokejowych i myśleli, że to pójdzie. Odzew jednak był zerowy.
Postawili więc sklep internetowy, no ale żeby ruszyła jakaś sprzedaż, to potrzeba marketingu. Bez tego ludzie sklepu, czy produktu nie znajdą. Postawili na reklamę sklepu w mediach spolecznosciowych i na małych planowanych budżetach zaczęli sprzedawać.
Break through przyszedł w drugim roku. Ludzie zaczęli wchodzić do sklepu codziennie, z wielu miejsc w Europie, no i w końcu zobaczyła to duża konkurencja. Ci sami do których chłopski wcześniej pukali, teraz zaczęli pisać maile i dzwonić, zamawiać dla siebie produkty na magazyn. Teraz sprzedają na największych rynkach - w Kanadzie i w USA.
Przyjechali do Monachium szukać inspiracji. Mają sklep z jednym tylko produktem i widzą, że to źródełko z czasem będzie wysychać, pojawi się konkurencja, a w końcu i bez tego trzeba coś robić i w jakiś sposób firmę rozwijać.

https://rocketgrip.eu/

Pięć dni po powrocie z Monachium dałem sobie zrobić dwie dziury w kolanie z przystrzyc tkankę łączną.
W tej chwili jestem słaby jestem jak mucha, cień chłopa, którym byłem w lipcu. Feeling mam taki jakbym jechał samochodem z popsutą turbosprężarką. No, ale trzeba ogarnąć, bo inaczej z ostatniej aktywnej dekady zostaną tylko niespełnione marzenia.
Jutro wychodzę drugi raz na lód. Treningi siłowe mam już włączone od czwartego dnia po operacji, ale ubytek mocy jest taki, że zrobiło się pole do działań.

Nie wiem co będzie dalej. Miałem w tym roku za dużo okropnych momentów, nad którymi - inaczej niż dotychczas - nie potrafiłem zapanować.

No, ale przynajmniej tutaj na SN się wyrobiłem. Założyłem, że napiszę 12 tekstów w tym roku i dałem radę. Szału nie ma, ale nie miałem za bardzo o czym pisać. Od trzech lat nie podróżuję kiedy chcę i dokąd chcę. Dałem się złapać na pomniejszonym polu gry, wyeksponowałem się na działające ciśnienia, dałem się wielu sprawom przytłoczyć, ale nie dałem sobie zrobić bałaganu w głowie. No, ale nadal jestem w grze i nie takie imprezy kładłem na łopatki.

Na dodatek jakoś nie wierzę, jak chciałby Coryllus, w swoją szczęśliwą gwiazdę, ani w żadną inną. W gwiazdach nic nie jest zapisane.

Pora na nowe rozdanie. W związku z tym chciałbym życzyć sobie i wam wszystkim, żeby głowę własną nosić wysoko i dbać o stan ducha swojego. Nie upadać na duchu, a jak już upaść to szybko się pozbierać i iść dalej. Będzie jeszcze wiele burz i wiatru w oczy po drodze, ale w domu nas zawsze czekają. Trzeba sunąć do przodu i trzymać spokojnie wyznaczony kurs.

Na koniec zestaw tematyczny - moje pioseneczki, których teksty mają motyw przemieszczania się (hehe). Opowiadają o podróży, ucieczce, łazęgowaniu -  "droga", "kierunek", to stały fragment pop piosenki, w różnych językach i kulturach jak widać. Enjoy.

https://www.youtube.com/watch?v=1j4qxGVxxhg

https://www.youtube.com/watch?v=NyGKiba8Ze4

https://www.youtube.com/watch?v=QjZPUKVWZL0

https://www.youtube.com/watch?v=uSiHqxgE2d0

https://www.youtube.com/watch?v=vvOGvk92-9s

https://www.youtube.com/watch?v=OcW-BSEB3ng

https://www.youtube.com/watch?v=V0jwK8GjOrU

	valser
	31 grudnia 2022 16:57