W przyszłym tygodniu w Pekinie rozpoczynają się zimowe igrzyska olimpijskie. Wdrażany jest przy tej okazji nowy schemat operacyjny, który pozwoli w przyszłości rozgrywać największe imprezy bez udziału publiczności. To znaczy, publiczność będzie, tylko przed ekranami telewizorów, a na arenach sportowych już niekoniecznie. To jest zbędny dodatek, który generuje tylko koszty związane z transportem, obsługą, pilnowaniem, itp. Bez którego jak widać - nawet największa impreza może się odbyć.

Zaczęło się to już dwa lata temu i trwa w najlepsze. Pierwsze mecze NHL rozgrywane bez publiki w 2020 roku były trochę dziwne, bo w dużych halach zawodnicy się skarżyli, że bez naturalnego zgiełku gra im się bardzo dziwnie więc liga zatrudniła fachowców od emitowana dźwięków przez systemy nagłośnieniowe i realizatorzy robili audio show, taki, że żywa publiczność by tak „spontanicznie” nie reagowała. Zabawa trwa w najlepsze i chyba już tak zostanie.

No, ale w sumie to ja nie o tym chciałem, tylko o polskim wkładzie w rozwój sportów olimpijskich.

Od dwóch lat na czele Światowej Agencji Antydopingowej stoi Polak, były minister sportu w rządzie PiS - Witold Bańka. Moja nauczycielka niemieckiego jak zobaczyła jego zdjęcie powiedziała, że wygląd jak Roger Moore – Święty. Ten wizerunek moim zdaniem nie jest przypadkiem i na starcie budzi sympatię dla kogoś kto za życiowy cel wybrał sobie oczyścić sport z dopingu.

Bańka to były sportowiec, młody ambitny polityk, a teraz międzynarodowy działacz sportowy, który chce pozostawić ślad po sobie i ustawić walkę z dopingiem w rejestrach dotąd niespotykanych. O planach można poczytać w wywiadzie poniżej.

https://sport.tvp.pl/58028686/witold-bańka-przed-igrzyskami-dużo-trudniej-być-oszustem-w-zawodowym-sporcie-pekin-2022?fbclid=IwAR3ya_BADFXU94_nwYJvZ3Rf1oBuo5L3-91ZZpWntHgk6G8kAF7aQdekbtU

To wszystko pozornie pięknie i szlachetnie brzmi, ale rzeczywistość, zwłaszcza ta z ostatniej dekady po prostu skrzeczy.

WADA- Światowa Agencja Antydopingowa została zarejestrowana w 1999 roku w Lozannie, jako prywatna fundacja, co od początku budziło szerokie kontrowersje. Została powołana przez Międzynarodowy Komitet Olimpijski, który jest dzisiaj oficjalnym fundatorem i zabezpiecza budżet agencji w wysokości 50% ogólnej kwoty rocznej, druga połowa pochodzi z narodowych federacji sportowych poszczegolnych krajów członkowskich MKOl, z czego blisko 50% pozostałej kwoty przypada na kraje europejskie.

Mamy więc tutaj swego rodzaju „partnerstwo publiczno-prywatne”, które za cel wyznaczyło sobie dbanie o „czystość sportu” i ściganie różnych sposobów wspomagania osiągnięcia wysokiej formy sportowej, które agencja uznała za nielegalne. Nie chodzi tu tylko o doping farmakologiczny, czyli stosowanie różnych substancji, który jest ta najbardziej wyeksponowanym polem walki z dopingiem, ale również zabronione metody, takie jak przetaczanie krwi.

Chciałbym przedstawić kilka historyjek, które rzucają głęboki cień na to co dzieje się w sporcie, na działalność agencji jak i całą koncepcję tzw. walki z dopingiem i nie dają w mojej ocenie podstaw do jednoznacznej oceny, że obecny walka z dopingiem to jest sprawa bezdyskusyjnie pożądana i etycznie uzasadniona.

Sprawa jak zwykle zamyka się w szczegółach.
Zdecydowanie największym tzw. skandalem dopingowym, przynajmniej do czasu wybuchu afery z rosyjskim laboratorium WADA w Moskwie, w 2015 roku, pozostawała sprawa Lance’a Armstronga, którego ostatecznie pozbawiono wszystkich zdobytych tytułów Tour de France.

Trzeba mieć w pamięci, że Lance, który przez całą swoją karierę przeszedł przeszło PIĘĆSET testów antydopingowych, który ani jeden nie dał pozytywnego rezultatu, został skazany i pozbawiony swoich tytułów na podstawie ZEZNAŃ własnych i swoich współpracowników. Zaczęło się od tego, że jeden z jego kolegów z teamu, długo po tym, jak Lance zakończył karierę, zaczął być wylewny i opowiadać coś dziennikarzom. Ci się zainteresowali potencjalną sensacją i zaczęli drążyć temat. Nie trzeba było długo czekać, aż znalazł się prawnik, który na doprowadzeniu do skazania Lance’a postawił swoją karierę i zrobił z tego motyw do zarabiania pieniędzy.

Armstrong się w końcu przyznał do tego, że jego sztab medyczny potrafił prowadzić skuteczną walkę z kontrolami antydopingowymi na przestrzeni dziesięciu lat, kiedy Lance odnosił swoje największe sukcesy. Nie zmienia to sytuacji, że na dopingu nikt, nigdy go nie złapał, a skazany został post factum, na podstawie zeznań, ale nie na podstawie dowodów, co stanowi pewne kuriozum i stawia pytanie – jak to jest możliwe, że przez dekadę kontrolę były po prostu nieskuteczne?

Jedna z koncepcji modelowych podpowiada, że substancje wspomagające i kontrole antydopingowe to jest stara zabawa w policjantów i złodziei, gdzie źli są zawodnicy, trenerzy, działacze i lekarze, którzy sportowca obsługują, a dobra jest agencja, która z oszustami i korupcją walczy. Taki obraz jest kreowany przez MKOl, WADA i dyskretnie uśmiechnięta twarz polskiego Rogera Moore.

Być może tak jest, ale chyba jednak nie do końca, ale o tym później.
W 1992 roku w Barcelonie, Samaranch doprowadził do tego, że w olimpijskim turnieju koszykówki, po raz pierwszy zagrali gracze z amerykańskiej ligi zawodowej NBA. Negocjacje trwały długo, a kiedy już podpisano kontrakt na ten udział, to należy pamiętać, że jednym z warunków udziału zawodowych koszykarzy, był zapis o tym, że nie będą oni podlegać kontrolom antydopingowym. Tak wyglądała w praktyce równość szans i zasada fair play, o „czystości w sporcie” nie wspominając.

Sięgnijmy jeszcze trochę wstecz – w połowę lat osiemdziesiątych. W 1986 roku w Moskwie odbyły się Igrzyska Dobrej Woli w międzynarodowej obsadzie. Działo się to po tym, jak w 1980 cały zachodni świat zbojkotował igrzyska w Moskwie na znak protestu inwazji Sowieckiej Rosji na Afganistan. Cztery lata później, Sowiety i ich satelity, zbojkotowały igrzyska w 1984 roku w Los Angeles. Dwa lata później lody puściły i moskiewskie igrzyska Dobrej Woli były wstępem do udziału w olimpiadzie w Seulu, w 1988 roku.

W 1986 roku, w Moskwie, w biegu na 100m startował i wygrał ten bieg kanadyjski sprinter Ben Johnson. Został on wtedy złapany na dopingu (przeprowadzone testy wykazały obecność w krwi sterydów anabolicznych), ale komunistyczne władze w Moskwie postanowiły ten fakt ukryć i nie publikować wyników badań, przeprowadzonych metodami i technologią rosyjskiego eksperta Grigorija Rodczenkowa, do którego jeszcze wrócę.
Komuniści postanowili, że nie chcą afery na imprezie i sprawe zatuszowali. Byli w samym środku swoich chwalebnych przemian zwanych pieriestrojką z naczelnym hasłem „glasnostii” – po polsku jawności. No, ale wyszło jak zwykle, trzeba było troszku zataić i oszukać. Ale jakie to ma znaczenie jeśli najważniejsze jest urynkowienie, złagodzenie cenzury i walka z alkoholizmem?
Ben został złapany na dopingu ponownie dwa lata później, na olimpiadzie w Seulu, ale chwała za walkę z dopingiem była już wtedy przyznana innym specom, z zachodnich laboratoriów, które bazowały między innymi na metodach Rodczenkowa.

Trzeba sobie zadać pytanie – ile jeszcze takich nieujawnionych pozytywnych rezultatów badań czeka na publikacje?

Prawdziwe afery zaczęły się jednak dziać dopiero kilka lat temu, kiedy WADA była już powszechnie akceptowana, uznana organizacja z wyspecjalizowanymi narzędziami do walki z dopingiem.

Soczi 2014. To były drugie igrzyska, które zostały przyznane Rosjanom, wcześniej - jeszcze za sowietów – olimpiada w Moskwie, była zbojkotowana przez kraje zachodnie. Rosjanie dostali kolejną propagandową szansę na ocieplenie swojego wizerunku i relacji ze Światem, którą Rosjanie wykorzystali – prezentując swoją zakłamaną wizję historii na otwarciu olimpiady.

Parę dni po tym spektakularnym olimpijskim otwarciu – rosyjska armia, jeszcze podczas trwania igrzysk weszła na ukraiński Krym i do marca w wyniku militarnej operacji anektowała półwysep.

Nikomu chyba nie umknęła afera dopingowa podczas zimowych igrzysk w Soczi w 2014 roku. Rezultaty ciągną się się do dziś, kiedy na igrzyskach w 2022 roku dalej nie będziemy oglądać reprezentacji Rosji, która ósmy sezon z rzędu jest zdyskwalifikowana.

Wszystko za sprawą zorganizowanego oszustwa na wielką skalę, podmienianie testowanych próbek przez specjalnie zaprojektowaną dziurę w ścianie łączący pokój do testów z innym pomieszczeniem, gdzie przygotowane były „czyste” próbki krwi i moczu poszczególnych sportowców. Sprawa dotyczyła nie tylko zimowych igrzysk, ale wszystkich sportowych dyscyplin, gdzie w proceder fałszowania i maskowania wyników testów było zamieszanych tysiące ludzi, działaczy, trenerów i sportowców. Całą aferę zmontowal i kierował szef moskiewskiego laboratorium WADA – Grigorij Rodczenkow.

Kim jest Grigorij Michajlowicz Rodczenkow? W młodości prymus, dobry sportowiec, mistrz okręgu moskiewskiego w biegach na 5000m, zdolny chemik-analityk, naukowiec z przebłyskami geniuszu, autor jednoznacznie erotycznych opowiadań, wielotetni szef moskiewskiego laboratorium antydopingowego.

Dla Amerykanów jest gwizdkodmuchem. To pozytywna postac. Kimś kto pokazał skalę oszustwa obecnego w sporcie, a konkretnie w rosyjskim sporcie.

Dla Rosjan jest przestępca i zdrajca, człowiekiem, który przyczynił się do utraty reputacji rosyjskiego sport i postawił go na krawędzi egzystencji. Jest manipulownym przez amerykańskie służby źródłem informacji, na podstawie których Rosja ósmy rok nie bierze udziału w międzynarodowym sporcie.

Rodczenkow uciekł z Rosji w listopadzie 2015 roku i z pomocą amerykańskiego aktora, reżysera Bryana Fogla wylądował w Los Angeles. Tutaj zaczyna się wątek sensacyjny, który do dziś eksponuje Fogel, dla którego pojawienie się Rodczenkowa na scenie jego życia jest źródłem sławy i sukcesu.
Fogel – żydowski nicpoń, który do czterdziestki bujał się nie wiedząc co ze sobą zrobić, w końcu trafił na żyłę złota, której dostarczył mu Rodczenkow i amerykańskie specsłużby, które Fogla najprawdopodobniej zawerbowaly i zleciły mu zadanie. W młodości sportowiec-kolarz, na stare sportowe lata zapragnął wygrać wyścig w Europie organizowany dla amatorów. Poznawszy wcześniej Rodczenkowa, zaprzyjaźnił się z nim i poprosił go o „pomoc w przygotowaniu”, czyli „rozpisaniu kuracji” co, kiedy i jak Fogel ma brać, tak, żeby zwiększyć swoje szansę na zwycięstwo i nie zostać złapanym.

W trakcie tego zaplanowanego oszustwa, które Fogel równocześnie dokumentował, wybuchła afera na większą skalę i Rodczenkow zdecydował się porzucić rodzinę, pracę, kraj i uciec do Ameryki, dorabiając do tego historię, że boi się w Rosji o własne życie, bo władza mu nie przebaczy przestępstw, w sytuacji, kiedy jej organa są również w sprawę zamieszane.

Rodczenkow uzyskał azyl polityczny w Stanach i został objęty amerykańskim programem ochrony świadków, w zamian za zeznania.
FBI, które go chroni, dało mu nową tożsamość i ukryło miejsce pobytu. Rodczenkow co jakiś czas daje głos w sprawach, które co roku się bardziej dezaktualizują, ale ciągle są na tyle aktualne, że rosyjscy sportowcy nie występują pod własną flagą i jak wygrają to nie słuchają narodowego hymnu, tylko oglądają kółka olimpijskie wciągane na maszt.

Fogel nakręcił o calej sprawie film (Icarus), który w 2017 roku dostał Oscara jako film dokumentalny, jeździ po swiecie i opowiada o brudzie w sporcie rosyjskim, w który zamieszane są w Rosji najwyższe czynniki oficjalne z Putinem na czele.

Putin został kiedyś zapytany na konferencji, jak to jest możliwe, żeby taka osoba jak Rodczenkow została szefem laboratorium antydopingowego, kiedy wiadomo było, że w 2011 roku on i jego siostra (również sportowiec) zostali objęci dochodzeniem w sprawie posiadania, handlu i dystrybucji niedozwolonych środków medycznych, a siostra w tej sprawie została skazana na półtora roku więzienia. Grigorij pozostał jednak czysty i niczego mu nie udowodniono.

Natomiast cała afera zrobiła na nim takie wrażenie, że w związku ze skazaniem siostry i utracie reputacji, Rodczenkow podjął nieudaną próbę samobójczą i później leczył się psychiatrycznie, gdzie z pewnością przyjmował jakieś trwarde leki. Mimo to, dwa lata później został osobą odpowiedzialną za prowadzenie laboratorium WADA podczas igrzysk w Soczi.

Putin spokojnie, z lekkim uśmieszkiem na ustach, odpowiedział na to pytanie, że nominacja Rodczenkowa to był duży błąd. Mając jednak swoje doświadczenie ze służb, uważa, że Rodczenkow to osoba niestabilna, zmanipulowana, całkowicie w tej chwili niewiarygodna. Powtórzył na koniec wypowiedzi jeszcze raz, że to był błąd, ale on wie kto za to jest odpowiedzialny. Nie podając jednak żadnych dalszych szczegółów, a tym bardziej nazwisk.
W całej sprawie dopingu w Soczi, dopingu w Rosji nie ma żadnych dowodów, nie ma żadnych dokumentów, są tylko zeznania i pamiętnik Rodczenkowa. A te są emitowane przez FBI i film Fogla pod tytułem Icarus, a wcześniej jeszcze przez New York Times, który te rewelacje opublikował.

Nie ma wątpliwości, że Rodczenkow jest rozgrywany przez amerykańskie służby, w zamian za resztę swojego anonimowego życia. W Rosji jest poszukiwany listem gonczym i ciąży na nim długa seria poważnych zarzutów.

Gdzie w tym wszystkim jest WADA? Szwajcarska fundacja z siedzibą w Montrealu, na czele której stoi były polski minister sportu?

Myślę, że jest w lesie i drastycznymi posunięciami usiłuje gonić uciekającą rzeczywistość. Poznać to po tym, że człowiek z buzią podobną do Rogera Moora udziela wywiadów, że teraz już łatwo oszukiwać nie będzie.

Fakt, że moskiewskie laboratorium zniknęło z mapy i nie jawi się jako problem i zagrożenie. Fakt, że geniusz Rodczenkow, który grał przez lata na dwie strony, gdzie wymyślał sposoby dopingu, sposoby ukrycia niedozwolonych substancji, czyszczenia organizmu i maskowania obecności, ale również oszustw banalnych jak fałszowanie dokumentacji i podmianą próbki z „brudnej” na „czysta”, to nie znaczy, że problem zniknął. On cały czas jest. Inne laboratoria pracują i dostarczają na rynek substancji i metod dopingu, które są nie do wykrycia i są poza zasięgiem kontroli WADA.

To się nie zmieni, bo biznes nawet na moment nie wyhamował. Co najwyżej rzeki pieniędzy w tym biznesie zmieniły swój bieg.

Wydlug moich szacunków biznes substancji wspomagających efekty treningowe jest wielokrotnie większy niż ten z twardymi narkotykami i nie jest tak wyeksponowany i tak samo ścigany jak szmugiel heroiny czy opium.

Na świecie jest wielokrotnie więcej ludzi, którzy dbają o swoje zdrowie i regularnie uprawiają sport, startują w różnego rodzaju zawodach, wyścigach i robią to amatrosko, niż ludzi, którzy przyjmują twarde narkotyki. Na amatorskim rynku nie ma jednak żadnych kontroli antydopingowych, bo „gra jest niewarta swieczki”. To jest również cały rynek suplementów, odżywek, który jest zorganizowany w legalnie działające firmy, a skład niektórych specyfików dostępnych w specjalistycznych sklepach, gdzie nie potrzeba żadnych recept, czy konsultacji lekarskich jest ogromny i wielokrotnie zarżało się, że te ogólnie dostępne preparaty zawierały substancje zabronione.

WADA poza tym co roku aktualizuje listę niedozwolonych preparatów i metod, zwanych dopingiem.

Pisałem już kiedyś o meldonium, które było bohaterem innej afery związanej z nazwiskiem Marii Szarapowej. Otóż Meldonium dostało się na listę „preparatow obserwowanych” w 2015 roku. Był to wprawdzie lek na receptę, ale można było go bez żadnych dalszych uzgodnień i pozwoleń stosować. Szarapowa przyjmowała meldonium przez dłużej niż dekadę, czyli przez całą swoją dorosłą karierę. Od stycznia 2016 roku, meldonium trafiło na listę preparatów zabronionych. To się zbiega z historią i aferą Rodczenkowa, ale jaki był jego w tym udział, to wymagałoby dlaszego wyjaśnienia. Na żadne szczególne informacje tutaj nie trafiłem.

Szarapowa została wytestowana pozytywnie 7 marca 2016 roku, czyli dwa miesiące po zdelegalizowaniu meldonium przez WADA. W dochodzeniu zeznała, że przyjmowała preparat w dniach, w których miała swoje mecze na turnieju Australian Open. Temat niby jest zamknięty, dyskwalifikacja została ogłoszona i po niej Szarapowa już nie wróciła na kort, a po drodze jeszcze straciła masę pieniędzy, choćby z tytułu zerwania kontraktów sponsorskich.

Cała procedura postępowania w wyniku pobrania pozytywnej próbki wygląda tak, że sportowiec do wyjaśnienia jest zawieszony. W tym miejscu wchodzą do akcji służby prawne, medyczne, dochodzeniowe i jeśli sportowiec się nie przyzna, to sprawa „jest wyjasniana”. Nie trwa to trzy miesiące banajmniej, tylko dużo dłużej ( pisanie „niezależnego raportu” w sprawie dopingu w Soczi trwało dwa lata). W tym czasie zawodnik jest zawieszony i nie bierze udziału w zaplanowanej rywalizacji. Może oczywiście trenować, ale po co?

Myślę, że wielu prawników na pewnym etapie postępowania zaleca sportowcom „przyznanie się do winy”, bo na podstawie własnych zeznań sprawę da się zamknąć szybko, a jeśli jeszcze się z ekipą dochodzeniową współpracuje, to można dostać krótszy okres zawieszenia, albo w trybunale arbitrażowym starać się o skrócenie dyskwalifikacji. Jak było w przypadku Szarapowej? Nie wiem.

Wiem natomiast, że meldonium utrzymuje się w organizmie ludzkim i jest wykrywalne przez testy po okresie dużo dłuższym niż dwa niesiace, a WADA nie zrobiła żadnego okresu karencji, tzn. nie sformułowali przepisu w ten sposób, że używanie jest niedozwolone od 1 stycznia 2016 roku, ale testy dyskwalifikujące będą ważne np. po pół roku od ogłoszenia listy, czyli od lipca 2016. Mogło się zdarzyć, że ktoś przyjął meldonium legalnie – na początku grudnia 2015 roku i specyfik się utrzymywał w organizmie jeszcze przez następne kilka miesięcy. WADA ogłosiła nielegalność meldonium w końcu grudnia 2015.

Bardzo ciekawe są kryteria jakimi kieruje się WADA przy kwalifikacji preparatu.
Lista zabronionych WADA może zawierać dowolne substancje i metody, które spełniają dwa z następujących trzech kryteriów:
1. Ma potencjał, aby poprawić lub poprawić wyniki sportowe;
2. Stanowi rzeczywiste lub potencjalne zagrożenie dla zdrowia sportowca;
3. Narusza ducha sportu.

O „duchu sportu” można sobie poczytać w kodeksie WADA. Nie ma tam oczywiście żadnych precyzyjnych definicji. Wszystko jest bardzo ogólne i intuicyjne. Gdyby tam się znalazła pojęcie „sprawiedliwości społecznej” nie budziłoby to mojego zdziwienia.

Weźmy na przykład omówione wcześniej meldonium. Specyfik wyprodukowny w łotewskim laboratorium jeszcze za komuny.
WADA zakwalifikowała meldonium jako „modulator metaboliczny”, który w procesie spalania substratów energetycznych spełnia rolę podobną do legalnej L-Karnityny, jednak jego działanie jest o wiele bardziej efektywne. Efektem jest łatwo dostępna, szybka energia, która zamienia się na bardziej wydajną pracę mięśni, co zwłaszcza w aktywnościach wymagających szybkiego startu i zatrzymania, tak jak w tenisie, gra kluczową rolę. Meldonium zdecydowanie poprawia sportowa efektywność, a dodatkowym bonusem jest szybsza regeneracja, gdyż obecność preparatu pozwala „czyscic” mięśnie z zalegających w mięśniach „produktów ubocznych” spalania.

Czy meldonium stanowi zagrożenie dla życia i zdrowia sportowca? Bynajmniej. Szarapowa przyjmowała meldonium przez dekadę i żadnych skutków ubocznych, uszczerbku na zdrowiu nie doznała. Wręcz przeciwnie. Oczywiście może pojawić się argument o przedawkowaniu, ale wtedy wnioskującego trzeba poprosić, żeby spożył na raz pół litra, a wcześniej zjadł jajecznicę z pięćdziesięciu jaj.

Wygląda na to, że meldonium „narusza ducha sportu” więc wpada na listę. Dobrze, że witamina B i L-karnityna nie narusza, bo wtedy też byłyby na liście.

Jaka jest nowa strategia WADA w walce z dopingiem?
No cóż. To nie jest żadna nowa strategia. Uznano, że bez pomocy informatorów, bezpłatnych donosicieli, którzy przejmą się duchem sportu, niewiele się tutaj da zdziałać, bo technologie idą do przodu, a ludzie w WADA, co pokazuje historia Rodczenkowa, są daleko w tyle, za biznesem, który szuka optymalnych rozwiązań do dalszego funkcjonowania.

WADA stawia na gwizdko-dmuchów (whistleblower), którzy będą informować o dopingu. Stworzyli do tego stronę „Speak up”, gdzie gwarantują anonimowość informatorom, bo przykład gwizdko-dmucha Rodczenkowa nie jest specjalnie atrakcyjny, jako model na spedzienie reszty życia.
Te gwizdko-dmuchy są potrzebne do funkcjonowania innego departamentu WADA – pionu dochodzeniowo śledczego, na którego czele stoi były bawarski Oberpolizist Günther Younger.

Günther bynajmniej nie jest podobny do Rogera Moore’a. Wygląda raczej jak Klaus Kinsky i to porównanie oddaje jego charakter. Nie będę was zamęczał szlagwortami z wywiadów Günthera, ale ta agencja fundacji ma uprawnienia większe niż międzynarodowa policja. Chodzi o to, że ona bez nakazów prokuratorskich i bez żadnych dowodów, może wjechać w każdej porze dnia i nocy do domu sportowca i zażądać pobrania próbek do badania, jak również dokonać przeszukania miejsca pobytu, bo to się dzieje również w hotelach czy w miejscach odbywania zgrupowań sportowych.

Odmowa współpracy oznacza automatyczne zawieszenie do wyjaśnienia i potencjalną dyskwalifikację (sprawa mistrza świata w wskoku w zwyż – Danila Lysenko).

Działanie tego departamentu nosi również znamiona nękania, bo jak inaczej określić sprawę wielokrotnego mistrza pływackiego Sun Yanga, który po pięciokrotnym pobraniu próbek podczas zawodów, został w środku nocy najechany przez ekipę do pobrania próbek.

Krotka historia tłumaczona, która podaje angielska wikipedia:
„W nocy 4 września 2018 r. trzech antydopingowych testerów przybyło do domu Sun, aby wykonać poza zawodami badanie krwi i moczu. Po oddaniu krwi został odeskortowany do łazienki przez asystenta kontroli antydopingowej (DCA), aby obserwować oddawanie moczu. Sun zauważył, że DCA robił mu zdjęcia i poprosił o akredytację, których nie otrzymał. DCA powiedział później, że był pracownikiem budowlanym. Po skontaktowaniu się ze swoim trenerem, prawnikiem i szefem chińskiej delegacji pływackiej, Sun nie podpisał dokumentów testowych, w których Sun twierdził, że dokumenty funkcjonariusza kontroli antydopingowej są niekompletne, a dwóch z trzech członków grupy antydopingowej nie ma odpowiedniego dokumentu tożsamości. Zgodnie z dowodami przedstawionymi Sądowi Arbitrażowemu ds. Sportu (CAS), zaproponował, że będzie czekać na odpowiednio akredytowany zespół, ale ten odmówił. Testerzy antydopingowi później zeznali przed CAS, że Sun i jego świta zastraszali ich. Około 3 nad ranem obóz Suna i testerzy antydopingowi byli w konflikcie. Otoczenie Suna, w tym jego lekarz Ba Zhen, odmówiło testerom pobrania jego fiolek z krwią. Testerzy odmówili wyjazdu bez próbek i odrzucili propozycję Sun, by czekać na ich wymianę przez akredytowany zespół. Zespół Suna polecił następnie swojemu ochroniarzowi rozbić skrzynkę zawierającą fiolki, aby odzyskać fiolki zawierające krew Sun.”

Günther i jego ekipa stawiają na donosicieli, którzy w dobrej wierze będą ich informować, a wtedy Günther będzie wysyłał ekipę i sprawdzał jak się sprawy mają. O dowolnej porze dnia i nocy w dowolnym miejscu na kuli ziemskiej. Atleci muszą się legitymować paszportem biometrycznym, meldować swoje miejsce pobytu, a odmowa poddania się testom oznacza automatyczne zawieszenie jako sportowca z potencjalną dyskwalifikacją.

Do tego WADA wprowadziła „No needle policy”.

Oznacza to, że jeśli podczas przeszukania miejsca pobytu sportowca znajdą strzykawkę, igłę lub preparat do injekcji, to sportowiec jest automatycznie zawieszony do wyjaśnienia.

Zabronione jest bowiem podawanie jakichkolwiek preparatów za pomocą injekcji.

To jest o tyle ciekawe, że WADA do dzisiaj nie zajęła jasnego stanowiska w sprawie preperatow chroniących przed zakażeniem i zarażeniem covidem, które są podawane w formie injekcji domięśniowej. WADA nie kwestionuje tutaj ani sposobu podania, ani nie wypowiada się w sprawie czy szczepionka pomaga w zwiększaniu potencjału sportowego, czy potencjalnie szkodzi życiu i zdrowiu, no i czy podanie tego preparatu jest zgodne z „duchem sportu”.

---

tagi: wada  meldonium  grigorij rodchenkov  witold bańka  no needle policy  lance armstrong  sun yang  günther younger  sharapova  covid vaccine wada  danil lysenko 

	valser
	30 stycznia 2022 18:21

38     2558    20 zaloguj sie by polubić